سردار حصر و هلاک

                                                                                                         دوشنبه ۲ تیر ۱۳۹۹

               

پلمپ مرکز جمعیّت خیریّه امام علی و بازداشت افراد آن با شکایت قرارگاه ثارالله تنها یک‌روز پس از گماشتن محمّدحسین زیبایی‌نژاد مشهور به سردار حسین نجات به جانشینی فرمانده این قرارگاه بود. حسین نجات کیست؟

او از اعضای پیشین سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی بود که از اتّحاد هفت گروه سیاسی مختلف و برای رقابت با سازمان مجاهدین خلق تأسیس شد. با حضور آیت‌الله راستی کاشانی این سازمان به دو بخش عمده‌ی راست‌گرا و چپ‌گرا تقسیم شد که حسین نجات از اعضای جزء و کم‌اهمیّت گروه راست‌گرای نزدیک‌ به راستی کاشانی به شمار می‌آمد.
  
نجات در طول سالیان جنگ سمت‌های متعدّدی را در سپاه به عهده داشت که مهمترینش ریاست حفاظت ضدّاطلاعات قرارگاه خاتم‌الانبیاء بود. او بعدها سه سال، از سالهای ۷۶ تا ۷۹، فرمانده قرارگاه ثارالله بود که مسئولیّت برقراری امنیّت را در استان تهران به عهده دارد و دیگر نهادهای نظامی و انتظامی زیر نظر آن کار می‌کنند. مسئولیّت برخورد با اعتراضات دانشجویی ۷۸ به طور مستقیم به حسین نجات و در مراحل بعدی به امثال نقدی برمی‌گردد.

او از سالهای ۷۹ تا ۸۹ فرمانده سپاه ولی امر بود که از کارگردانان برخورد با اعتراضات ۸۸ نیز به شمار می‌‌آید. طرّاح اصلی حصر میرحسین موسوی، زهرا رهنورد و مهدی کرّوبی حسین نجات است و او بود که بنا به گفته‌ی افراد نزدیک به بیت رهبرنظام، خامنه‌ای را برای حصر سران سبز متقاعد کرد.

پس از انقلاب ارائه‌ی تصویر از محرومان و «مستضعفان» از کارهای دائمی صداوسیما بود. فقر،‌ اعتیاد و عقب‌ماندگی فرودستان در برنامه‌هایی ارائه می‌شد که به بازتاب مثبت فقرزدایی نهادهای انقلابی مانند جهاد سازندگی به گزارش محمّد نوریزاد می‌پرداخت. این تحوّل از دید بسیاری نقطه‌ی مثبت حکومت جدید -در قیاس با سانسور فقر در رژیم پهلوی- بود ولی این پندار اشتباه بود. آن «سیاه‌نمایی» برای نشان‌دادن دروغ بودن ادّعای حکومتی بود که می‌گفت درآستانه‌ی دروازه‌ی بزرگ تمدّن است ولی ثروتش خرج خوشگذرانی شاپورها و شاهدخت‌ها و مراسمی مانند جشنهای دوهزاروپانصدساله می‌شد. در نظام ولایی امّا «آقازاده‌ها» جای شاپورها را گرفته‌اند و مراسم عظیم و پرخرج تبلیغ این نظام،‌ جای مراسم تبلیغ آن رژیم را گرفته است. حالا ارائه‌ی تصویر فقر دیگر مطلوب نیست چون نمی‌توان پس از چهل‌سال آنرا به رژیم گذشته نسبت داد و این کار سیاه‌نمایی و تهیّه‌ی خوراک برای رسانه‌های بیگانه است؛‌ این اتّهام اصلی جمعیّت خیریّه‌ی امام علی است. تاریخ خیلی زود تکرار شد.

حالا دیگر معنای «مستضعف» هم فرق کرده است و محرومان و فقرا نیز فرودست و بی‌سوادند. حسین نجات پس از اعتراضات ۹۸ گفت که «مدل جدید براندازی غرب ناجنبش اجتماعی است که تکیه بر افراد فرودست جامعه دارد؛ افرادی که محصول حاشیه‌نشینی و بی‌سواد هستند و در فضای مجازی آلوده شده‌اند». اینها همان محرومان و مستضعفانی بودند که زمانی به گفته‌ی آیت‌الله خمینی «نور چشم ما و ولی نعمتان همه» به شمار می‌آمدند.

تغییر پُست حسین نجات ارتباط وثیقی دارد با آنچه پیشتر بیان شد. دو اعتراض ۹۶ و ۹۸ ضعف نهادهای مسئول را در «جمع‌کردن» آنها نشان داد. با فروپاشی اقتصادی و تورّم روزافزون که ناشی از سطح شعور پایین رهبرنظام و حلقه‌ی اطراف او در درک مقتضیات جهان و نحوه‌ی تعامل با قدرتهای بین‌المللی است،‌ احتمال شورش و آشوب مستضعفان سابق و بی‌سوادان آلوده‌ی فعلی بیش از هر وقت به نظر می‌رسد. اعتراض طبقه‌ی متوسّط آرام و مدنی بود و با بازداشت و تهدید مهار می‌شد ولی مقابله با کسانی که چیزی برای از دست دادن ندارند به آن سادگی نیست. سردار نجات آمده که نظام مستضعفان را از دست مستضعفان نجات دهد و از همین ابتدا شمشیر را از رو بسته است.