دوشنبه ۱۳ اسفند ۱۴۰۳
جوایز اسکار امسال چند نکته‌ی جالب داشت که آن را از دیگر مراسم متمایز می‌کرد:
اوّل: جایزه‌بردن فیلمی از سازندگان فلسطینی و اسرائیلی در نقد اشغال تدریجی کرانه‌ی باختری فلسطین به دست اسرائیل. تا یک دهه‌ی پیش جایزه‌بردن چنین فیلمی شوخی به نظر می‌رسید ولی حالا وضع فرق کرده و نه تنها سخن‌گفتن از چنین موضوعی تابو نیست که باعث تمایز و حتّی افتخار است. در نتفلکیس درباره‌ی جوان مهاجر فلسطینی سریال ساخته می‌شود و فضای یک‌جانبه‌ی طرفداری از اسرائیل شکسته شده است. وزیر فرهنگ اسرائیل از جایزه‌گرفتن این فیلم انتقاد کرده و گفته که «لحظه‌ی غم‌انگیزی برای دنیای سینما بود»؛ برای سینما نه، برای اشغالگران. از این لحظه‌های غم‌انگیز باز هم خواهند داشت. پارسال هم اسکار حاشیه‌ی ضدّاشغال داشت. امسال حاشیه به متن آمد.
دوم: امسال هم ایران نماینده‌ای در اسکار داشت که جایزه هم برد. شاید فیلمهای رقیب از لحاظ تکنیکی برتر بودند ولی تم اصلی فیلم و لزوم حمایت از آزادیخواهی در ایران جایزه‌دادن به آن را توجیه می‌کرد. آنچه توی ذوق زد شیوه‌ی سخن‌گفتن و رفتار جایزه‌بگیران بود. بسیاری از کسانی که اسکار بردند از کشورهای مختلف بودند و انگلیسی را با لهجه حرف می‌زدند؛ نیازی به پوزش‌خواستن یا حتّی دادن هرگونه توضیح برای این کار نبود. در ضمن رفتار آمرانه‌ی مرد با زن در تضاد با پیام فیلم بود. اینکه فقط حرف قشنگ بزنیم کافی نیست؛ باید در رفتار نیز چنین باشیم.
سوم: آنورا برخلاف انتظارها کولاک کرد. جایزه‌بردن فیلمی مستقل و شش‌میلیون دلاری پیش از این هم سابقه داشته است. حالاست که منتقدان امریکایی گلدن‌گلوب از خود بپرسند که جای این دو مراسم با هم عوض نشده است؟ مگر نه اینکه منتقدان نخبه‌گراترند و هالیوود بیشتر به سینمای جریان اصلی توجّه دارد؛ چرا امر برعکس شده است؟
آنچه اسکار را اسکار می‌کند توجّه به آن‌چیزی است که امریکا را امریکا کرده است یعنی پاس‌داشتن انواع تنوّع‌های قومی، نژادی، زبانی و فکری. خوش‌آمدگویی به مهاجران و در نظرگرفتن همه‌ی آن یک میلیارد بیننده‌ی مراسم که مخاطبان بالقوّه‌ی صنعت سینمایند. تا زمانی که دیگران خود را در چنبره‌ی یک دیدگاه خاص محدود کنند، از این فرهنگ عقب خواهند ماند. می‌ماند رئیس‌جمهوری که تازگی روی کار آمده و در تضاد با رویکرد جامعه‌ی فرهنگی امریکاست که به گمانم دوره‌ی او نیز خواهد گذشت و فرهنگ بر سیاست پیروز می‌شود.
پ.ن: ترامپ شانس آورد که جیمی کیمل اجرای مراسم امسال را نپذیرفت و گرنه شبی به یاد ماندنی برایش رقم می‌خورد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.