وسواس خلوص

آرزوی محالی است در این عالم رسیدن به آنچه پاک، خالص و ناب باشد، نه تنها در جهان مادی که در عالم اندیشه نیز. کسانی که با این رؤیا می‌زیند به فکر خود به دنبال بهترین‌اند ولی نمی‌دانند که در چه راهی قدم نهاده‌اند. اویی که به دنبال بهترین است آنرا قابل دستیابی می‌داند و لاجرم خود را شایسته‌ی رسیدن به آن و از اینجاست که مشکل شروع می شود. گذشته از اینکه بالاخره مخالفت با قانون جهانی که خوب و بد، کم و زیاد و ناب و درهمش به هم آمیخته پیامدهای خود را دارد، از آنجا که دیگر کسان از این سوداها ندارند، نطفه‌ی خودبرتربینی را در زهدان تفّکر می‌کارد، گرچه در هزار لفّافه ی فروتنی و خادم حقیقت بودن پیچیده شود.

تصفیه‌ی نژادی در آلمان از همین جا شروع شد؛ نژاد پاک و برتر و مهتری بر نژاد فروتر. تصفیه‌ی نژادی در بوسنی و قتل‌های زنجیره‌ای در ایران هم. حضرات برای سالم سازی فضای فکری جامعه اسم هفتاد و چند نفر را که به زعم آنها با نبود آنها فضای فکری پاک و ناب می‌شد درآورده بودند و در مجالس مذهبی خود آنها را لعن می‌کردند و شد آنچه شد.

در خراسان جریانی فکری هست که با تلاشهای محمّد رضا حکیمی « مکتب تفکیک» نام گرفته‌است. اینان هر علمی از علوم دانشمندان اسلامی را که از خارج از جهان اسلام آمده باشد وارداتی می‌دانند و تخطئه می‌کنند و پیروان آنها را با بدترین تعبیرات مورد حمله قرار می‌دهند. در این میان حساب « فلسفه» و شخص ملّاصدرا از بقیه جداست که هرچه دشمنی در عالم است نثارش می‌کنند و نوشته‌های او را مخالف شریعتی که خود می‌شناسند می‌خوانند.اهل عرفان ، خصوصاً ابن عربی را ممیت الدین می‌نامند و آنان را کسانی می‌بینند که دکّانی در مقابل دین برای خود باز کرده‌اند. یکی از سران آنها در مخالفت با علوم به قول خودشان یونانی تا مخالفت با « منطق» هم پیش می‌رود که البته پیروانش سعی می‌کنند از آن سخنی به میان نیاورند که حقیقتاً جایی برای دفاع ندارد.

به گمانم تمنّای خلوص که آگاهانه آنرا وسواس نامیدم، گونه ای کوس ِخدایی زدن است . بشر باید ناتمامی خود را بپذیرد و اصولاً مهمترین پیام دین همین « خدا نبودن بشر» است. اگر به اسم دین و دفاع از آن بخواهیم همه‌ی حقیقت را به چنگ آوریم باید بدانیم که در مسیری قدم نهاده‌ایم که مقصدش ناکجاآبادی محال است والبتّه پلیدی‌ها همیشه لباس نیکی به تن می کنند تا مشتری بیابند.