ما و جایزه‌ها

محمود دولت آبادی در گفت وگویی گفته که خود را از بسیاری از برندگان جایزه نوبل کمتر نمی داند. این گفته باعث خشم و سرزنش بسیاری از جوانان شده که معلوم نیست از این حرف او خوششان نیامده یا از باقی سخنانش که انتقاد از نسلی است که - از دید او- بی هدف اند و نوشتن را برای نوشتن می خواهند.

اگر گلشیری رمان او را نقّالی دانسته گلشیری بوده نه اینکه هرنوآمده ای با تکرار حرف او هنری کرده باشد. یکی از شاگردان همین گلشیری کلیدر را ستون فقرات داستان نویسی ایران می داند، یا اینکه شاید مندنی پور هم از گذشت عصر بالزاک و تکنیک های نو چیزی نمی داند؟ من خود موقع خواندن کلیدر بسیار پیش می آمد که کم حوصله می شدم و وسوسه ی ورق زدن به سراغم می آمد ولی هر نکته مقامی دارد.

اگر او می گفت، ما کجا و نوبل کجا خوب بود؟ شاید بد نباشد که یک ایرانی خود را از نمونه های مشابه‌اش کمتر نداند اینرا گفتم تا سویه ی روشن کلامش را نشان داده باشم. این هم که کسی از نامزدهای نوبل مطلع نیست، اینطور نیست و هم دولت آبادی هم شاملو و هم یکی دوبار-از جمله سال گذشته- سیمین بهبهانی نامشان بر سر زبانها افتاد که کانون نویسندگان هم نامه ای – با لحنی نه چندان مناسب و طلبکارانه- منتشر کرد. اصلاً انتشاراتی که آثار دولت آبادی را در آلمان منتشر می کند مخصوص برندگان و نامزدهای نوبل یا به اصطلاح نوبلیست هاست.می ماند حکایت ِ آفت امروز ادبیات ما، یعنی شهود را به پای عقل قربانی کردن که مجالی دیگر می خواهد.