قبر هم در حصر

                                                                                                     دوشنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۲

                    

چند روز پیش یکی از  دوستان نظر گذاشت که آیا با دیدن خطر جلیلی بهتر نیست که اصلاح‌طلبان برای بیشترشدن رأی طرف مقابل او به قالیباف رأی دهند؟ اجمالاً جوابش در ایمایی که پیرامون بارسلونا نوشتم هست، گرچه دنیای سیاست دنیای محاسبه است امّا اینگونه چرتکه‌اندازی‌ها گرچه ممکن است نتیجه‌ی مقطعی داشته باشد ولی در درازمدّت آنان که فارغ از مصلحت‌اندیشی‌ها به تشخیص خود عمل کردند، برنده‌اند. یکی از کسانی که نامش برای همیشه در این مورد خاص به یادها می‌ماند مرحوم منتظری است. کافی بود کمی صبر کند؛ فقط چند ماه. در پاسخ عبدالله نوری گفته بود که تو تضمین می‌دادی که من پیش از خمینی نمیرم؟ اگر زودتر می‌مردم جواب خدا را درباره‌ی سکوت خود چه می‌دادم؟ نمی‌دانم از میان تمام گزینه‌هایی که ممکن بود در شرایط او قرار گیرند، آیا یک‌نفر هم پیدا می‌شد که به خاطر چند اعتراض ظاهراً بی‌اثر- حتّی با نیّت خیر کمک به اجرای عدالت و دین در ایران- مدّتی زبان در کام بگیرد تا زمام کار به دست خودش بیفتد یا نه؟ 

 

خبر آمده که خامنه‌ای با دفن مرحوم طاهری در کنار مرقد منتظری مخالفت کرده است. به این خبر فقط می‌توان پوزخند زد. درست مانند جواب خامنه‌ای به استعفای طاهری که در جوابش پای امریکا (!) را به میان کشیده است. آن همه تلاش برای حصر و مسکوت‌گذاشتن او به آن تشییع جنازه‌ی تاریخی انجامید. می‌بینی حضرت آقا، حالا باید قبرش را هم محصور کنی امّا مگر یاد و خاطره‌ی کسی را می‌توان در حصر کرد؟ سیّدحسن همین اواخر گفت: چه بسیارند کسانی که تلاش شد ذلیل شوند ولی خدا آنها را عزیز کرد. یذلّ من یشاء و یعزّ من یشاء.