مایلی‌کهنیسم

                                                                                                         جمعه ۲ بهمن ۱۳۹۴

                                                                 ‌                 

-قراردادن بازنده‌ها بر مسند امر

-ردّصلاحیّت افراد به دلایلی جز شایستگی و لیاقت
-کنارگذاشتن افراد با واکنشهای تنبیهی
-اتّخاذ تدابیر من در آوردی در برابر روشهای امتحان‌پس‌داده
- توجیه شکست با حمله به حریف
-توجیه ناکامی با برشمردن فضایل اخلاقی خود
-برآورد نادرست از توان خود
-دست‌کم گرفتن حریف
و...

اگر عنوان مطلب نبود، شاید فکر می‌کردید دارم درباره‌ی انتخابات مجلس، خبرگان یا سازوکار ناقص حاکم بر سیاست و اجتماع مطلب می‌نویسم ولی مگر فرقی هم می‌کند؟ یا بهتر بگویم، مگر جز این است که «یک» ساختار بر ارکان فرهنگ،‌ اجتماع و سیاست ما حاکم است؟ کافی است بندهای بالا را به زمینه‌های گوناگون ببریم و مصادیقش را بیابیم.

نوشتن یادداشتی فوتبالی درباره‌ی شکست تلخ امروز باشد برای کارشناسان. اگر ایران ژاپن را می‌برد عجیب بود. وقتی ایران به بازیکنان کلیدی خود برابر قطر استراحت داد و باخت، حذف شده بود. ایران شکستی سنگین از تیمی خورد که با تک‌گل همین ترابی با تیم بزرگسالان و انبوه لژیونرهایش مساوی کرده بود تا معلوم شود که چرا دستمزد کی‌روش با دیگران باید تفاوت داشته باشد. کی‌روش با صراحت به خاکپور گفته بود که من تو را در حدّ هدایت تیم المپیک ایران نمی‌دانم. وی نفعی از این گفته نمی‌برد جز اینکه عادت کرده به واقع‌گویی. در سه دوره‌ی جام جهانی گذشته هم اگر مربّیان بادانش خارجی نبودند، ‌ایران به جام جهانی نمی‌رفت. والیبال و بسکتبال هم جز با هدایت مربّیان بزرگ خارجی پیشرفت نمی‌کردند. مایلی‌کهن امّا در مصاحبه‌ای موفٔقیّتهای جهانی ولاسکو را حاصل تیم دوّم آسیای حسین معدنی دانست.

چندی پیش از  شیخ محمّد مؤمن درباره‌ی عملکرد احمد جنّتی پرسیدند،‌ پاسخ داد که او ۵۱رکعت نافله‌اش ترک نمی‌شود. استدلالی کاملاً منطقی برای دفاع از جنّتی. پس اینکه جنّتی تهمت پول‌گرفتن یک میلیاردی به محمّد خاتمی بزند مهم نیست،‌ مهم تعداد نمازهای مستحبّ اوست. همانطور که بوی دهان کرانچار ملاک اصلی ردکردن وی بود تا مربّی با یک حضور ناموفّق در استیل آذین جای او را بگیرد و مثلاً ذوالفقارنسب‌ها و خیلی‌های دیگر در حاشیه بمانند. مایلی‌کهن پس از باخت به قطر می‌گفت که بازیکنان ما رختکن را تمیز و منظّم تحویل دادند. ما ترجیح می‌دادیم که ببریم و به ما شلخته و نامنظّم بگویند، ‌مگر بازیکن نظافتچی است؟ با همین آسمان و ریسمان بافتنها می‌توان هرچیز را به هر چیز ربط داد مثلاً احمدی‌مقدّم می‌گفت که بخشی از تظاهرکنندگان روز قدس برای نماز نیامدند یعنی اهل نماز نبودند. اوّلاً شاید نمازشان را به جماعت نمی‌خواندند یا امام جماعت را قبول نداشتند و در ثانی مگر دعوا بر سر نماز افراد بود؟

ما همیشه سوگوار شکستهای خود بوده‌ایم، ‌از شکست عملی چالدران دیروز تا پرداختن به نظریّه‌ی انحطاط امروز؛ ولی موفّقیّتهای خود را طبیعی و بدیهی گرفته‌ایم انگار حقّ ازلی و ابدی ما بوده است. در یک دهه‌ی اخیر پیشرفتهای بزرگی هم داشته‌ایم. هر گاه موفّقیّتی به دست آورده‌ایم آنرا با توجیه‌های عجیب لوث کرده‌ایم و عاملان شکستها را دوباره بر مسند امر گذاشته‌ایم. نتیجه تکرار دوباره و چندباره‌ی ناکامی بوده است.