حسّاس نشو

                                                                      ‌                                 یکشنبه ۲۰ تیر ۱۳۹۵

  

۱- هم میرحسین خود را «انقلابی» خوانده بود و هم رهبر نظام این روزها بیش از هر زمان دیگر روی انقلابی‌ماندن حوزه و قوه‌ی قضا و... پای‌ می‌فشارد؛ آیا این صفت برای هر دو نفر به یک معنا به کار می‌رود؟ میرحسین موسوی نقّاش، معمار و روشنفکر است ولی خامنه‌ای عضو صنف روحانیّت است. منظور موسوی از انقلابی‌بودن، قربانی‌نکردن مصلحت در پیشگاه حقیقت است، او می‌گوید همانطور که انقلابیان آغازین در اصلاح ساختار پیشین بدون اغماض عمل می‌کردند و گرفتار مصلحت‌اندیشی‌ها نمی‌شدند من نیز سیاستمداری چرتکه‌انداز نیستم و گرنه پس از سالها دوری از سیاست به میدان نمی‌‌آمدم. او در عمل نیز همین را ثابت کرد و به بهانه‌ی حفظ آرامش کشور (همان حفظ نظام) چشم بر تخلّفهای دولت نظرنزدیک نبست. خامنه‌ای امّا در قیاس بین‌المللی ابتدا «دشمن» را تعریف کرده است و خود را در صف اوّل جنگ می‌بیند. انقلابی‌ماندن یعنی کارتان در راستای این جنگ باشد و مبادا کاری کنید که جبهه‌ی خودی تضعیف شود. طبعاً انتقاد از شورای نگهبان می‌شود تضعیف، انتقاد از دخالت سرداران در سیاست می‌شود تضعیف و نقد عملکرد رهبر هم بزرگترین تضعیف است به گونه‌ای که به تنهایی موجب ردّصلاحیّت منتقدان وی مانند آیت‌الله دستغیب از انتخابات می‌شود. ولایت «فقیه» یعنی ولایت کسی که آگاه به «فقه» است امّا روز به روز که می‌گذرد مفاهیم دینی (حتّی در سطح فقه مصطلح) در کلام رهبر نظام کمرنگتر می‌شود و چیزهای دیگر جای آن را می‌گیرند.

۲- علی مطهّری می‌گوید که رهبر مخالفت با خود را جرم نمی‌داند؛‌ تا اینجا درست ولی آیا او کسانی را که زیر نظر وی با مخالفان نظری او برخورد می‌کنند هم مؤاخذه کرده است؟ بسیاری از احضارها و بازداشتها و توقیفها و جزآن به علّت مخالفت یا حتّی ظنّ مخالفت با نظر رهبر است امّا ادامه می‌یابد. پس این اعلام نظر بیشتر به تعارف می‌ماند.

۳- حفظ ساختاری که قرار بود و هست که بر اساس دین و عدالت باشد،‌ خود به هدف اصلی بدل شده است. از این روست که جمله‌ی جعلی منسوب به بنیانگذار انقلاب آنرا «اوجب واجبات» می‌خواند. ای‌کاش موضوع در این حد بود یعنی با عمل به نظم و قانون برای این «حفظ» تلاش می‌شد ولی جایی که قانون هم دور زده می‌شود دیگر این حفظ نظام نیست که اوجب است بلکه حفظ شخص جای آن را می‌گیرد. دانشجوی حقوق از رهبر نظام درباره‌ی حصر غیرقانونی می‌پرسد و او جواب می‌دهد که من روی فتنه حسّاسم! شاید این سؤال و جواب به بهترین وجه تغییر الگوی حکومتداری را در زمان رهبر دوّم جمهوری اسلامی نشان دهد. سؤال از قانون است و جواب فردی. در این میان چیزی جایگزین چیز دیگر شده است.