دو‌شنبه ۱۴ تیر ۱۳۹۵
خبر بیماری کیارستمی بسیار نگرانم کرد. یکی از عزیزان خود را به شکلی
مشابه دوسه‌سال پیش از دست دادم. عفونت روده، عمل اوّل، عفونت مجدّد، عمل بعد و
یک دوره کما و...فوت. وقتی اخبار کیارستمی را دنبال می‌کردم از عفونت دوباره‌ی وی
هراسان شدم. تجربه‌ی پیشین می‌گفت که بیماری وارد مرحله‌ی خطرناکی شده است. بیمار ما
در بیمارستانی مجهّز و زیر نظر فرزندش که پزشک جرّاح بود،عمل شد، پس جای شکایت از
کادر پزشکی نبود. عفونت پس از عمل حتّی در یک عمل ساده می‌تواند کشنده باشد.
کیارستمی البتّه از روند درمان ناراضی بود و البتّه هر بیماری حق دارد که چنین
بیندیشد. چون خود شاهد نمونه‌ی مشابهی بوده‌ام درباره‌ی کار پزشکان وی اظهارنظر
نمی‌کنم. حیف است که حتّی کسی مانند او که برعکس امثال لطفی، مشکاتیان و خیلی‌های
دیگر مراقب سلامت خود بود، اینطور «مفت» از دست برود.
درگذشت هنرمند همیشه نابهنگام است. تصوّر اینکه یک چشمه‌ی خلّاق با
توان آفرینش بی‌بدیل دیگر اثری خلق نکند همیشه تکان‌دهنده است. جمله‌ی معروف
وایلدر را پس از مرگ لوبیچ به یاد بیاوریم که وقتی وایلر به او گفت حیف، دیگر
لوبیچی در کار نخواهد بود، گفت:«از آن بدتر، دیگر فیلم لوبیچی در کار نخواهد
بود». کیارستمی تا اواخر دوران فعّالیّتش باطراوت و تروتازه بود؛ افسوس که دیگر
اثری از او نخواهیم دید. او هنوز حرفهای زیادی برای گفتن داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.