صدآفرین

                                                                                                        یکشنبه ۲۵ مهر ۱۳۹۵

اهمیّت سخنان اخیر کویتی‌پور و سیّدجواد هاشمی در این است که آنان مذهبی و مدافع انقلاب ایرانند و کسی نمی‌تواند آنان را به لاابالی‌گری متّهم کند. پیش از این هم پرستویی از ارادت و محبّت خود به بهروز وثوقی گفته بود ولی رسانه‌های نظام ترجیح دادند خود را به آن راه بزنند.
    

یک نکته -آن چنان که هاشمی گفت- روشن است که باید حساب نقد نظری را از برخورد عملی جدا کرد. من ِنوعی می‌توانم گفتار یا کردار شخصی را که مخالف حقیقت یا حتّی مصلحت خودش می‌دانم نقد کنم و کسی نمی‌تواند به من بگوید حرف نزن. من پیش از این در نقد برخی جلای وطن‌کردگان چیزهایی نوشتم و واکنش وبزیان سرگردان هم که مشخّص است چه بود. انگار آزادی بیان برای وقتی است که کسی سخنی موافق ما بگوید و در مواقع دیگر باید گوینده‌ای که خلاف میل ماست بکوبیم. این نقد نظری امّا به معنای کمترین جسارت یا توهین متقابل یا اعتقاد به ایجاد ممنوعیّت نیست. هاشمی خوب گفت و گل گفت.
    

فقط نکات منفی را نگوییم. این اواخر خبرهایی کنایه‌‌آمیز خواندیم در سایتهای منتقد که بله مهاجران به «جم» آزادانه به ایران رفت‌‌وآمد می‌کنند و فقط در فرودگاه به آنان تذکّّری ناصحانه داده شده است. بارک‌الله به کسی که چنین کرده است. باید هم همینطور باشد. کسی خارج از مرزهای ایران عملی مرتکب شده است؛ چرا نباید امکان دیدوبازدید خانواده یا حتّی جواز بازگشت داشته باشد؟ و چرا چنین رویّه‌ای در مورد همه اجرا نمی‌شود؟ اگر معتقد به خلاف این باشیم که می‌شویم مثل برخی‌ها که «مصلحت» را مجوّز اجرای هر خلافی می‌دانند.

نکته‌ی باقیمانده هم اینکه به دنبال پخش چنین ویدئوهایی ابتدا صداوسیما با محمّدرضا حسینیان مدیر تی‌وی پلاس به مشکل خورد و او را ممنوع‌التصّوی کرد و حال هم که نوبت به شکایت از آپارات رسیده است. صداوسیمایی با چنین طول و عرض را ببینید که از دو سایت با مراجعان محدود به وحشت افتاده است. همین برخورد میزان قوّت استدلالی و داشته‌های دو طرف را نشان می‌دهد. آفرین به کویتی‌پور و هاشمی و پرستویی و شمس لنگرودی و هرآنکس که مدافع آزادیهای مشروع و نگاه انسانی و رحمانی به ایرانیان و جهانیان است.