افشابازی

                                                                                                       یکشنبه ۲۳ آبان ۱۳۹۵

    

جعفر شجونی در برنامه «دید در شب» تلویحاً انتساب عکسهای جنجالی به خود و فلسفی را تأیید کرد. شبه‌اقرار او علیه خودش جایز است و قرینه‌ای هم درباره‌ی فلسفی به دست می‌دهد که ماجرا از چه قرار بوده گرچه خود فلسفی آنرا مونتاژ خوانده بود. برنامه‌ی این بار «صفحه‌ی آخر» مصداق افشابازی بود نه افشاگری (مثل مورد قاری متّهم). از دید اخلاق سکولار اگر رابطه‌ای بین دو نفر با رضایت طرفین شکل بگیرد هیچ ایرادی بر آن وارد نیست و از دید شرعی هم اگر زنی روسپی خود را به گونه‌ی دیگری معرّفی کند و رابطه‌ای بر اساس عقد شرعی شکل گیرد باز هم بی‌اشکال است و گناه به عهده‌ی زن (و احیاناٌ کسی که او را اجیر کرده) است.

   

فلاحتی می‌گوید که حرف شجونی که آخوندها هم آدمند درست نیست چون همینها دیگران را در پارتی‌ها دستگیر می‌کنند و خود را تافته‌ی جدابافته می‌دانند. حمله به محیطهای خصوصی صرفاً به خاطر اختلاط دو جنس یا برپایی مجلس شادی درست نیست و حکومت فقط در محیط عمومی حقّ دخالت دارد مگر اینکه جرم خاصّی رخ دهد. بعد هم این ‌استدلال جایی درست است که شجونی و فلسفی گناه یا جرمی مرتکب شده باشند که نشده‌اند. نهایت این است که بی‌احتیاطی کرده‌اند. نمونه‌ی بزرگتر همین بی‌احتیاطی را یکی از وزرا در ابتدای جمهوری اسلامی هم مرتکب شد که به استعفا و حذف همیشگی وی از صحنه‌ی سیاست انجامید. خامنه‌ای در مجالس خصوصی گفته که گرچه عقد موقّت جزو مسلّمات فقه شیعه است ولی من آنرا برای طلبه‌ها نمی‌پسندم. به گمانم این از معدود حرفهای منطقی وی باشد.

آنچه مورد پیشین را متمایز می‌کرد وجود شاکیان خصوصی و کوتاهی دستگاه قضایی بود و گرنه اینگونه افشای حریم خصوصی (گیرم درگذشتگان، حتّی بدون توجّه به سخنان پرویز ثابتی و دسیسه‌ی حکومت وقت) درست نیست و به طرف مقابل هم حق می‌دهد که همین روش را درباره‌ی رسانه‌های منتقد پی‌ بگیرد.

مشابه: نیشتری بر یک آماس متعفّن، افشاگری درست- افشاگری نادرست