یک یاحسین دیگر

                                                                                            ‌شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۶

            

هرکس از دید خود به رخداد ۲۹اردیبهشت خواهد پرداخت ولی من انگشت روی یک وجه آن می‌گذارم. بسیاری از تحلیلگران حتّی تغییرخواهان از به حاشیه‌رفتن جنبش سبز گفتند و با حصر سران سبز، بگیروببند فعّالان سبز و آرامتر شدن فضا شاید حق هم داشتند ولی آنچه در انتخابات۹۲ تا حدّی و در این انتخابات کاملاً مشهود بود، شعله‌ی سبزی بود که بالن بنفش را به پرواز درآورد.
  

آنچه در همه‌ی گردهمایی‌های روحانی و جهانگیری مشاهده شد، ‌انواع و اقسام شعارهای رفع حصر و حمایت از محصوران بود. رأی‌دادن هرسه عزیز محصور هم مهر تأییدی بر همنوایی سران سبز با دلبستگان تغییر در ایران بود. عکس،‌ فیلم،‌ سخنان و خاطرات آن زمان به قدری وارد ناخودآگاه همه شده که حتّی دیگر نامزدها هم -شاید ناخواسته- از برخی عبارات و تکیه‌کلامهای آنان استفاده کردند. تناظر و مشابهت‌یابی بین تک‌تک اتْفاقات چند انتخابات گذشته از تعداد آرا، ‌میزان مشارکت،‌ نوع اعلام نتایج و..همه نشان می‌داد که آن دوران هنوز فراموش نشده است.
  

نظرسنجی‌ها -جز طرفداران سینه‌چاک رئیسی- همه را مطمئن کرده بود که نتایج از چه قرار خواهد بود؛ همانطور که نظرسنجی‌های تمام این سالها درست از کار درآمد جز سال۸۸. رأی اصولگرایان کمابیش همان رقم همیشگی بود جز۸۸،‌ درصد میزان مشارکت مانند چند انتخابات پرشور گذشته بود جز سال۸۸، سرعت اعلام نتایج همان همیشگی بود باز هم جز۸۸. انتخابات سال۸۸ از بسیاری جهات مانند یک استثنای بزرگ در میان سایر انتخابات ریاست جمهوری باقی مانده و شاید برای همیشه باقی بماند.
   

نقش رهبر نظام در بازی پینگ‌پنگ با روحانی درست در ایّام کارزار عجیب بود. بهانه‌ای که او با نقد سند معروف به ۲۰۳۰ یونسکو به منتقدان داد آنان را تا تکثیر اعلامیّه‌های سراسر کذب و شرم‌آور برد و چه‌بسا دل بسیاری از هموطنان را به درد آورد و برایشان رأی هم خرید ولی به چه قیمتی؟ حالا همین افراد می‌گویند خوشحالند که «اخلاق» را رعایت کرده‌اند! بگومگوی رهبر و روحانی بر سر نقش مردم در دورکردن سایه‌ی جنگ و تأثیرداشتن یا نداشتن دولتها بخش دیگر این مجادله بود. تبریک‌نگفتن رهبر نظام به روحانی هم یکی دیگر از موارد عجیب این دوره بود. وی با کمی خویشتنداری و متانت می‌توانست بی‌جهت خود را به نامزد بازنده گره نزند و بخشی از هزینه‌ی باخت را برای خود نخرد.
   

قاسم سلیمانی که می‌توانست خیلی پیش از این (یعنی پس از اوّلین حضور تلویزیونی رئیسی) انتساب خود به هریک از نامزدها را تکذیب کند، درست در شب انتخابات این کار را کرد شاید برای اینکه باخت رئیسی لطمه‌ای به وجهه‌اش نزند ولی رهبر همین قدر هم محاسبه نداشت و ندارد. استعفای مشکوک ناطق نوری نشان می‌دهد که این روز نطفه‌ی بسیاری از رخدادهای آینده بسته شد که جز با گذشت زمان چندوچون آن مشخص نخواهد شد. این پیروزی را به جمع بی‌نظیر رأی‌دهندگان و بقیّه تبریک می‌گویم و امیدوارم تقارن آن با زادروز بزرگمرد سیاست و فرهنگ ایران دکترمحمّد مصدّق نشانه‌ی گشایش و پیشرفت برای ایران باشد.

*عنوان با استفاده از شعارهای زمان جنگ