سبز ماورای بنفش

نکات سبز -۴۵                                                                                 ‌دوشنبه ۱۲ تیر ۱۳۹۶

اوّلین سلسله‌ایمای «نکات سبز» را زمانی آغاز کردم که سیر وقایع سرسام‌آور بود و حتّی اگر هرروز هم مطلب داشتم، ‌نمی‌رسیدم تمام رویدادها را پوشش دهم؛ شروع کردم به تکّه‌تکّه‌نویسی. الآن دوباره احیای نکات سبز به نظرم لازم است به خاطر «خطر پیروزی». سالهای سیاه ۸۴ تا ۹۲ گذشت و سالهای لرزان ۹۲ تا ۹۶ نیز. رنگ سبز که خاطره شده بود، به همایشهای انتخاباتی بازگشت و شعارهای سبز سرداده شد. رئیس‌جمهور دوره‌ی دوّم با اطمینان به نفس ِناشی از پشتیبانی مردمی نقدهای صریحی را متوجّه نهادهای انتصابی و اقتداگرا می‌کند و پشتیبانی مردمی نیز ادامه دارد. امّا آیا پیروزی بنفش، خطر فراموشی سبز را به دنبال نخواهد داشت؟
  

یادآوری تلخی است ولی برای شروع از خودمان بپرسیم که چرا رهنورد،‌ کروبی و موسوی هنوز در حصرند؟ مگر نمی‌دانیم که کافی است تعهّد دهند که پس از رفع حصر انتقاد از قدرت حاکمه را کنار می‌گذارند تا فرمان رفع حصر آنان صادرشود؟ قدرت مطلقه از فشار افکار عمومی برای رفع حصر آگاه است ولی این هزینه را برای فایده‌اش تقبّل کرده البتّه از سر ناچاری. چه کسی معتقد است که این سه نفر افرادی متوهّم یا یک‌دنده و لجبازند که «برای هیچ» حاضر نیستند کوتاه بیایند؟ مگر نه اینکه آفتاب حقیقت طلوع کرد و فرد متقلّب اکنون خود مطرود و گوشه‌گیر و ردّصلاحیّت‌شده است (که انصافاً به رؤیا می‌ماند)، هم‌فکران او در چند انتخابات پی‌درپی بازنده‌اند، میزان «بصیرت» کسی که دیگران را دعوت به بصیرت می‌کرد، بر همه آشکار شده و این سه نفر نیز کمترین سودای بازگشت به قدرت را در سر ندارند؛ ‌پس چرا پرچم سفید را بلند نمی‌کنند تا آزاد شوند؟

واقعیّت این است که ماهیّت بخش اقتدارگرای نظام تفاوتی نکرده ولی فشار ناشی از جنبش سبز در سالهای ۸۸ و ۸۹،‌ تحریم کمرشکن ۹۰ و پیروزیهای انتخاباتی بعد ‌(حتّی انتخابات خبرگان و رأی سلبی)، آنان را به عقب‌نشینی تاکتیکی وادار کرده است. در همین انتخابات ریاست‌جمهوری اندک غفلتی می‌توانست بیشتر دستاوردهای چندسال اخیر را به باد فنا دهد. نظام مقدّس بیرون از مرزها و تقریباً خارج از دسترسی دستگاه دیپلماسی همچنان مشغول کارهای سابق است. یمن در آتش اختلاف نیروهای تندرو عربستان و ایران می‌سوزد و در سوریه دوطرف مسابقه‌ی تعدّی به حقوق مردم گذاشته‌اند. دستگاه قضا همچنان بدون دلیل هرکس را که بخواهد احضار، بازداشت و بعد رها می‌کند بدون رعایت حقوق مصرّح در قانون اساسی و بدون توضیح بعدی. فعّالیّت اقتصادی نظامیان چه به صورت قانونی (شرکتهای ریز و درشت) و چه غیرقانونی (اسکله‌های غیرمجاز) ادامه دارد، مهمترین خطر برای جمهوریّت یعنی «نظارت استصوابی» شورای نگهبان همچنان ادامه دارد، صداوسیما مسیری خلاف منافع ملّی طی می‌کند و دو دولت موازی (سپاه و بیت) کنار دولت اصلی فعّالیّت می‌کنند و باقی قضایا. با این وصف گرچه شادمانی حقّ مردم است،‌ ولی دست‌افشانی بدون در نظر داشت نابسامانی‌ها متأسّفانه بیشتر به یک بزم «خر برفت» جمعی شبیه است.
  

برای نمونه واکنشهای مجلس خبرگان (در اصل شخص احمد جنّتی)، و دیگر پاسداران تمامیّت‌خواهی را به حرف عادی و مطابق قانون روحانی درباره‌ی اهمیّت رأی مردم در نظام اسلامی بازببینیم تا به‌یادبیاوریم چه دیدگاه خطرناک، ضدّمردمی و اطاعت‌‌خواهی در کمون و کمین است تا مگر آفتاب بخت مجدّد بدمد و بتواند دیگر منصب‌های حکومت را قبضه کند. جنبش سبز مربوط به گذشته نیست بلکه اوجی است که باید به آن رسید و از آن برگذشت. محصوران حافظان آتش مقدّس آرمانخواهی همراه با خواست اجرای بی‌تنازل قانون اساسی‌اند. رنگ بنفش مایه‌ی بزک اقتدارگرایان نخواهد بود قطعا و اگر -با الهام از شعار دوران انتخابات- باتوم سبزها را بنفش کرده باشد، ‌حالا زمان بهبودی و پیداشدن رنگ اصلی است. شاید جدّی‌گرفتن سخنان روحانی درباره‌ی حقّ رئیس‌جهور در دخالت به هنگام تخطّی از اصلی از قانون اساسی شروعی دوباره باشد؛ تشکیل «هیئت نظارت بر اجرای قانون اساسی» به مثابه‌ی مقدّمه‌ی «اجرای بی‌تنازل قانون اساسی». 
      

پیشین: نکات سبز -۴۴