طنابها و گردنها

                                                                                                  یکشنبه ۲۳ شهریور ۱۳۹۹

شنبه‌ی نحس هم گذشت. در چنین مواقعی چه‌بسا با خود بیندیشیم که فایده‌ی هشتگ‌ها و نوشته‌ها و مصاحبه‌ها و نامه‌ها و درخواستها و بیانّیّه‌ها و.. چه بود؟ اینها همه برای ایجاد تغییری هرچند اندک انجام شد؛ به گمان اینکه مخاطب کسی است که ممکن است برای نفع خودش هم که شده کمی سر عقل بیاید. سر عقل بیاید و بداند که کشورداری بر اساس مدارا و انسانیّت به کنار، بر اساس قوانین موجود برای خودش هم فایده دارد. امّا روند چهار دهه‌ی گذشته اعتماد به نفسی به نظام داده که با خود بگوید «حالا که این روش سالهاست جواب داده،‌ چرا عوضش کنم؟»

سخنگوی قوّه‌ی قضائیّه پیشتر گفت که حکم نوید افکاری اعدام نیست بلکه قصاص است. لابد به این معنا که بر اساس بغی و محاربه و دیگر عناوین عجیب و غریب قرار نیست اعدام شود بلکه مسأله امری شخصی است و اولیای دم قصاص می‌خواهند. وکلا و خیرخواهان نیز پافشاری بر نبود شواهد و «اعتراف اجباری» را به کناری گذاشتند و گفتند بسیار خوب از اولیای دم تقاضای عفو می‌کنیم. تا خانواده‌ی مقتول پذیرفتند که با آنها حرف بزنند و روزنه‌ی امیدی پیدا شد، بلافاصله او را بی‌خبر اعدام کردند تا مبادا پادرمیانی‌ها جواب بدهد. بله جناب سخنگو،‌ قوّه‌ی قضائیّه بلکه نظام نشان داد مسأله‌اش اعدام نیست.

نظام نمی‌تواند اعتیاد به اعدام را ترک کند. قبلاً به صورت فلّه‌ای و گروهی بود و حالا کمتر ولی برای زهرچشم گرفتن، با همان کارکرد امّا به شیوه‌ای متفاوت. همین حالا فشار روی علی یونسی است که اعتراف کند تا حکمش سبک شود که دروغ محض است و بلافاصله پس از اعتراف به سرش همان می‌آید که به سر نوید افکاری آمد. گفته‌ها و نوشته‌های برادران افکاری و خانواده‌شان بر انبوه مدارک جرم و بیدادگری قوّه‌ی قضا و نظام افزود. در یازده‌سال گذشته و روند جدید اعتراضات از هر یک از قربانیان جمله یا عبارتی به یادگار ماند. این جمله که «برای طناب دارشان دنبال گردن می‌گردند» برای همیشه از نوید افکاری در ذهن ایرانیان خواهد ماند. پرسش اینجاست که چند طناب دار دیگر به انتظار آویخته شده است؟