چهارشنبه ۶ امرداد ۱۴۰۰
«کوفیّه» یا همان چفیه در گویش محلّی پارچه‌ای است که چون در قدیم با همین طرح ابتدا در کوفه بافته می‌شد، چنین نامی به خود گرفت و بعدها به نقاط مختلف رفت؛ بر سر عرب‌های منطقه مثل خوزستان ایران نشست و طرح سفیدش همراه با «عقال» یا عگال پوشش آشنا و رسمی مردان خلیجی شد و پس از استفاده برای پوشاندن چهره‌ی مبارزان فلسطینی شهرت بیشتری یافت. این پارچه پس از استفاده در جبهه‌ها تبدیل بخشی از نوستالژی مردان جبهه‌زده و جنگ‌خواه را شکل داد و اندک‌اندک به خطّ قرمزهای پرشمار «نظام» افزوده شد.
سالها پیش در برخی شهرها مد شد که دختران مانتویی از چفیه به عنوان روسری استفاده کنند. این رخداد در جای دیگری از جهان شاید سرایت بخشی از خرده‌فرهنگ جنگ به عرصه‌ی عمومی به شمار می‌رفت و چه‌بسا مثبت هم تلقّی می‌شد ولی اینجا می‌دانید که با تجاوز به خطّ قرمزها چه می‌کنند. پارچه‌ی مقدّس جبهه بر موی دختران بدحجاب؟ واویلا! بلافاصله بسیج و نهادهای نظارتی که هنوز نامی رسمی چون «گشت ارشاد» نداشتند، به مقابله با آن پرداختند. بعضی که خود را میانه‌رو می‌دانستند با خرید روسری‌های ارزان‌قیمت بر سر معابر می‌ایستادند و با اهدای آن به کسانی که چفیه پوشیده بودند، همانجا آنها را مجبور می‌کردند که روسری‌شان را معاوضه کنند؛ باشد که از تقدّس شهدا پاسداری کرده باشند.
پس از سالها تولید مانتوی چهارخانه با طرحی شبیه به چفیه در مشهد جنجالی شد و البتّه مثل آن مورد پیشین چون در پایتخت اتّفاق نیفتاد خیلی خبرساز نشد. این‌بار نیز اداره‌ی اماکن برای صیانت از تقدّس این پارچه تولید و فروش آن را ممنوع کرد تا مبادا -خود چفیه که زبانم لال- پارچه‌ای با طرح چفیه هم بر تن دختران بنشیند. جای این طرح خاص بر دوش رهبر معظّم انقلاب است نه بدن دختران لاابالی.
همان پارچه فقط وقتی به عنوان تبلیغ جنگ و جنگ‌پردازان باشد تقدّس دارد؛ امّا اگر بر سر آن عرب خوزستانی باشد که خاک و آبش را به تاراج بردند، تقدّس ندارد؛ اگر بر سر جوان معترض خوزستانی باشد تقدّس که ندارد هیچ، هدف گلوله هم قرار می‌گیرد. مقایسه‌ی اخبار خوزستان و این خبر خاص از مشهد دنیای دوپاره‌ای که نظام برای ما رقم زده را به بهترین نحو نمایش می‌دهد.
پ.ن: این گفتگوی کوتاه با رئیس اتحادیه‌ی پوشاک مشهد را بشنوید. طفلک نمی‌داند چه جوابی بدهد.
امرداد :)
پاسخحذفما اهل کوفه نیستیم امرداد تنها بماند
حذف