خاضعین و ساکتین

                                                                                   ‌           چهارشنبه ۱۳ امرداد ۱۴۰۰

 

 

آقای محمود امجد در نامه‌ای به جوادی آملی از سخنان ایشان در دیدار با رئیسی شکوه کرده‌اند. جوادی آملی از شاگردان آیت‌الله خمینی بود و بردن نامه برای گورباچف حتّی این ظن را که قرار است پس از او جایگاهی عالی‌تر در حکومت بیابد تقویت کرد امّا او به منصبهایی چون امامت جمعه و حضور در خبرگان اکتفا کرد. پس از سال ۸۴ و برکشیدن افشاگر معیار و ملاک شعور رهبرنظام به ریاست‌جمهوری و دیدن دروغگویی‌های آشکار او، به ویژه پس از رؤیت هاله‌ی نور در سازمان ملل و دیدار خصوصی با جوادی که بعد آن را منکر شد و دفترش فیلم آن را منتشر کرد، اختلاف‌نظر جوادی با خامنه‌ای بالا گرفت. اطرافیان جوادی می‌پرسیدند که چرا خامنه‌ای از کسی که به راحتی آب خوردن درباره‌ی کوچکترین مسائل خلاف می‌گوید حمایت بی‌چون‌وچرا می‌کند؟ پس از حمله‌ی طلّاب سوپر انقلابی احمدی‌نژادی به جوادی در نمازجمعه‌ی قم و واقعه‌ی مؤلمه‌ی افتادن عمّامه از سر، وی تصمیم گرفت که به بهانه‌ی تمرکز روی تدریس فقه و به عهده‌گرفتن مرجعیّت فقهی از نمازجمعه کناره‌گیری کند که البتّه تمام مطلب نبود. او نیز مانند استادی و امینی در اعتراض به کمبود بلکه نبود بصیرت رهبرنظام در دفاع از یک کذّاب کوته‌فکر که ادّعای ولی‌خدابودن هم داشت کناره گرفتند.

 

جوادی آملی از فهرست منصب‌داران کنار رفت ولی به منتقدان نپیوست حتّی به صورت خفیف. ایراد امجد به جوادی این است که چرا عبارت قرآنی «انتم الاعلون» (شما برترید) را خرج حکومت ولایی کرده است ولی در کلام او نکات مهمتری در خور انتقاد است:

 

ابتدای کلام جوادی نهی از سازش و صلح تحمیلی است و اینکه زیر بار سازش نروید که خیلی مناسب پسند ولایت‌زدگان و روند جاری مذاکرات وین است. ترجمه و برداشت جوادی از آیه اشتباه است. آیه ۳۵ سوره‌ی محمّد (ص) می‌گوید در جبهه‌ی جنگ شما ابتدا به دشمن پیشنهاد صلح ندهید تا مبادا حمل بر ضعف و سستی شما شود حال آنکه جای دیگری در قرآن (۶۱- انفال) می‌گوید:‌«و إن جنحوا للسّلم فاجنح لها» (اگر دشمن برای صلح آغوش گشود شما نیز آغوش بگشایید) پس ابتدا پیشنهاد صلح باید از طرف مقابل باشد نه از طرف مؤمنان؛ ‌نه اینکه اصلاً به طرف صلح نروید و پیشنهاد صلح را نپذیرید. این از معنا و مراد آیه. طرح این موضوع که آیا حکومت فعلی مصداق مؤمنان عصر نبی است یا خیر هم پیشکش.

  

فاجعه جایی است که او رهبر فعلی را با امام علی مقایسه می‌کند و می‌گوید که ملّتها دو قسم‌اند، یکی در برابر رهبر و دیگری خیر. ایشان به تفاوت بین معصوم و غیرمعصوم آگاه است؛ ‌گذشته از وضع رسوای حکومت فعلی، فرض کنیم که فرد دیگری رهبر بود؛ چطور نمی‌داند که تفاوت بین اطاعت از معصوم و غیرمعصوم در تشیّع،‌ تفاوت بین توحید و شرک است؟ (اینجا قبلاً توضیح داده‌ام) پس تکلیف امر به معروف و نهی از منکر چه می‌شود؟ با چه پشتوانه‌ی نظری ایشان مردم را به اطاعت از کسی که جایزالخطاست -و نه حتّی رهبر فعلی که دائم‌الخطاست- می‌خواند؟ خود ایشان در حمایت از احمدی‌نژاد چطور از رهبر بابصیرت اطاعت نکرد؟ کمی پایین‌تر خودش جواب می‌دهد که مردم فعلی یا خاضع‌اند یا ساکت؛ یعنی یا اطاعت می‌کنند یا حدّاکثر سکوت می‌کنند و دم بر نمی‌آورند؛ کاری که خودش انجام داد. در این باره هم جوادی اشتباه می‌کند و از اخبار جاری مملکت و اتّفاقاتی که زیر پوست جامعه می‌افتد ناآگاه است. کسانی هستند که نه خاضع‌اند و نه ساکت و صدایشان روزبه‌روز بلند خواهد شد.

 

پ.ن: رئیسی در مراسم تنفیذ آیه‌ی قرآن را با اِعراب اشتباه خواند تا عمق تحصیلات و سواد خود را نشان دهد. برای چنین کسی شاید تفسیری در حدّ برداشت جوادی آملی جای تعجّب نداشته باشد.

  

یادآوری: ولیّ فقیه در جایگاه خدا