راهپیایی ملَی اربعین

 حاشیه بر اخبار -۸۶                                                                                    چهارشنبه ۴ آبان ۱۴۰۱

       

نیروهای امنیّتی راه عبور و مرور ماشین‌ها را در مسیر آرامستان سقّز بستند.

- و همین به پیاده‌روی مردم انجامید که یک راهپیمایی ملّی اربعین را رقم بزنند.

  

سردار سپاه، پس از مانور آذربایجان: نخجوان خواهان الحاق به ایران است.

- پس از فرافکنی حمله به کردستان،‌ این دوّمین جایی است که سرداران نظام می‌خواهند حواس‌ها را از داخل به خارج پرت کنند. اتّفاقاً مورد اخیر یک وجه ملّی‌گرایانه هم دارد و احتمال اینکه بعضی را قلقلک بدهد وجود دارد. اگر نظام گوشه‌ی رینگ بیفتد امکان اینکه هر کاری ازش سر بزند هست،‌ از جمله یک درگیری خارجی.

مقام روسی: تشدید تحریم‌های ایران خبر خوبی برای کرملین است.

- ما که می‌دانستیم، ‌خوب شد خودتان گفتید. این هم نتیجه‌ی سیاست نگاه به شرق.

کشف بقایای جسد امین برزگر (دوست نوید افکاری) در کوههای شیراز.

- خبری مثل این می‌توانست یک کشور را به هم بریزد. در حاشیه‌قرارگرفتن این خبر با خبرهای روز معترضان نیز از موارد تحقیق اهمیّت خبرها برای افکار عمومی می‌تواند باشد. بر قیاس آن مثل معروف می‌توان گفت: «خبر زنده را عشق است». البتّه که کسی از مدافعان نظام ککش هم نگزید چون آنچه اهمیّت دارد، فحش دادن معترضان است.

ناسزاگویی در شعارهای اعتراضات ۱۴۰۱.

- فحش و ناسزا تا دلتان بخواهد در انقلاب ۵۷ بود. از خود شاه گرفته ( شاه زنازاده است،‌ خمینی آزاده است) تا دیگران. انقلابیان فرح و اشرف را فاحشه می‌خواندند؛ اشرف که همکار ساکنان «شهر نو» بود و فرح نیز همخواب جیمی کارتر. (اینها فقط بخشی از شعارهای سال ۵۷ است). شعارهای امروز حتماً رکیک‌تر است ولی آنچه آن شعارها را در نهایت برنده‌ی مسابقه‌ی ناسزاگویی می‌کند این است که آنها متعلّق به یک انقلاب مثلاً اسلامی بودند که رهبرش یک مرجع تقلید بود. این وجه تمایز، سردادن آن شعارها را زشت‌تر و ناپسندتر می‌کند. این را برای کسانی نوشتم که بحث حق و باطل را پیش کشیده‌اند و فکر می‌کنند که چندتا شعار می‌تواند به نفعشان کار کند. (خشونت و الفاظ رکیک بسیجیان فعلی در سرکوب معترضان که به فراخوان نظامیان سن‌بالا به خیابان‌ها انجامید هم به کنار)

 

آنچه سردادن شعارهای ناسزاگویانه را که عموماً رنگ‌وبوی جنسیّتی دارند برای معترضان فعلی غیر قابل دفاع می‌کند محتوای زن‌ستیزانه‌ی آنان است. مثلاً «سبزی‌پلو با ماهی...»،‌ «نه اینوری نه اونوری...»، «توپ تانک فشفشه،‌ خامنه‌ای...» یا تحقیر خصوص زنان منتسب به نظامیان است یا زنان به طور عموم، یا شعارهایی است مردسالارانه که فقط افراد مذکّر می‌توانند سر دهند. نمی‌توان هم شعار «زن زندگی آزادی» سرداد و هم شعارهای زن‌ستیزانه. خواندن این نوشته به رغم کوتاهی در این باره بد نیست. (عجب از کسانی که برای توجیه فحاشی به متون دینی متوسّل می‌شوند که قطعاً کاری اشتباه است)

 

سپاه و ربودن پیکر رضا حقیقت‌نژاد و تلاش برای دفن او جایی دور از شیراز.

- نظام در شرارت خود اندک ظرافتی هم ندارد. جسددزدی نیکا شاکرمی برای این بود که در خیابان به قتل رسید و از ترس راه افتادن مراسم و جمع‌شدن معترضان بر سر مدفنش چنین کردند. حقیقت‌نژاد بر اثر بیماری خارج از ایران درگذشت و چنین امکانی درباره‌ی او نیست. وقتی اقتدار نباشد،‌ قدرت‌نمایی تنها کاری است که از دست مهره‌های حقیر نظام برمی‌آید.

پ.ن: یک‌بار حقیقت‌نژاد تویتی نوشته بود درباره‌ی فتوای اتمی رهبر که به نظرم نادرست آمد؛‌ ذیل تویت به او گفتم‌. با اینکه به‌اصطلاح فیواستار شده بود، ‌آن را حذف کرد و برایم پیام گذاشت که «از کلیدواژه‌های درستی برای جستجو استفاده نکردم». بعد از آن چند بار عمومی و خصوصی گپ زدیم. تفاوت فکر و موضع ما مشخّص بود ولی کسی بود که می‌شد با او حرف زد. بار آخر وقتی بود که از تویتر کناره گرفته بود. به او گفتم که آن تعداد دنبال‌کننده برای او سرمایه‌ای است که باید قدرش را بداند و برایشان بنویسد. از واکنشش می‌شد فهمید که چقدر تنهاست. درگذشت او به یادمان آورد که مرگ سن و سال نمی‌شناسد و تا چه حد به ما نزدیک است؛ نقطه‌ی پایانی بر آقای نقطه‌ویرگول.   

    

پیشین: زن، زندگی، آزادی