یکی از تاریخدانان جوان ایران که بیشتر در حوزه‌ی تاریخ اسلام کار کرده‌است، موفق شد که آزمون کتبی دکترای تاریخ ِدانشگاه سُربُن را پشت سر بگذارد و به مرحله‌ی آزمون حضوری برسد. روز امتحان به اتاق که وارد شد، دید اوست و هفت هشت استاد مُسن تاریخ که روبه روی او نشسته‌اند. کتابها و مقالات متعدّدش را که با خود برده بود روی میز گذاشت.اوّلین نفر با تقدیر از نتیجه‌ی آزمون وی و آثار چاپ شده‌اش،اوّلین سؤال را پرسید که: یک هفته پیش فلان تاریخدان معاصر در بهمان مجلّه نظریّه‌ای جدید برای تحلیل تاریخ ارائه کرده‌است، آنرا توضیح دهید. جوان ایرانی عذر آورد که من در این مدّت مشغول فراهم کردن مقدّمات سفر بودم و وقت مطالعه نداشتم.اوّلین استاد، انگار که مجاب شده باشد سری تکان داد و سکوت کرد. دوّمین نفر گفت که یکی دیگر از تاریخدانان معاصر فردای انتشار مجلّه به او در سایتش پاسخی داده، آنرا برای ما نقل کنید. باز جواب داد که عرض کردم که حتّی مقاله‌ی اوّل را ندیده‌ام چه رسد به دوّمی. سوّمین استاد پرسید که یکی از فیلسوفان تاریخ نظرات ایندو نفر را در سایتش تحلیل کرده و نظر خود را بیان کرده، شما لااقل آنرا توضیح دهید. اینجا دیگر هموطن ما سرش را پایین انداخت چون حرفی برای گفتن نداشت. خلاصه هر کدام از ممتحنان سؤالهای خود را درباره‌ی آن مقاله یکی پس از دیگری طرح کردند و پاسخی جز سکوت نشنیدند. در پایان با پس دادن کتابها و مقاله‌های او برایش آرزوی امیدواری کردند که در آزمون بعدی بتواند سربلند بیرون بیاید.
از هر واقعه‌ای درسهای زیادی می توان گرفت ولی آنچه اینجا به نظر می‌آید که مهم است، اوّل تأکید غیر مستقیم استادان ممتحن به روزآمدی حتّی در حدّ یک هفته است آنهم برای کسی که می‌دانند آمدنش به آنجا با دشواریهایی توأم بوده است. مسأله‌ی دیگر نقش روز افزون اینترنت در گسترش دانش است. با توجّه به فاصله‌ای که بین انتشار مجلّات جدی در حوزه‌ی علوم انسانی است، دسترسی آسان و سریع به اینترنت هم امکان نقد سریعتر را فراهم می‌کند و هم امکان گفت و گوی بیشتری را پیش می‌آورد. افراد بیشتری می‌توانند در این فرآیند شرکت کنند و به نوعی علم از جمع خواص به میان همگان می‌آید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.