نکات سبز -۳۶

                                                                                                         جمعه ۱۶ خرداد ۱۳۹۳
دو گونه «ما می‌توانیم»

  

گونه‌ی اوّل آن بود که احمدی‌نژاد می گفت و رهبر حمایت می‌کرد؛ ‌ادّعایی بدون پشتوانه و صرفاً بر اساس آرزوپنداری. این نگرش، استقلال بی‌منطق از جهان و برخورد خصمانه با نهادهای بین‌المللی را مجاز یا واجب می‌شمرد و سهم خسارت ناشی از آن را در اقتصاد و فرهنگ کشور هیچ می‌انگاشت که نتیجه‌اش را دیدیم. این روزها امّا چیزهایی می‌بینیم از کسانی که خیلی ادّعا ندارند امّا کار کوچکشان را افرادی با ادّعاهای بزرگ نتوانستند انجام دهند:

  

یک. اوّلین اخبار امیددهنده از دریاچه‌ی ارومیّه و مژده‌ی حلّ مشکل آن طیّ ده سال، آن هم مدّت کوتاهی پس از اینکه برخی از خشک‌شدن صددرصدی آن می‌گفتند.

دو. تهران از ابتدای سال هوای ناسالم نداشته و این فقط با اعمال مدیریّت به دست آمده و رفع تحریمها هنوز مددی به حلّ مشکلات کشور نکرده‌ است. به عبارت دیگر حذف بنزین پتروشیمی و جایگزین کردن بنزین باکیفیّت‌تر چندسال پیش هم ممکن بود ولی «دولت تغلّب و تقلّب» چنان نکرد.

سه. دولت جدید ناگزیر از اجرای فاز دوّم هدفمندی بود. بسیاری از اقتصاددانان می‌گفتند که دست‌کم دولت قیمت انرژی را افزایش ندهد امّا پس از آمدن نرخهای جدید،‌ افزایش تورّم مهار شد. چنین چیزی را حتّی در دولتهای پیش از ا.ن نیز ندیده بودیم و جز با مدیریّت صحیح و سنجیده ممکن نمی‌شد.

  

حالا بر اساس این «ما می‌توانیم» جدید می‌توان حرف زد و برنامه ریخت. مثلاً در عرصه‌ی بین‌الملل تحریمها را کم‌اثر جلوه داد و دیگران را به معامله بر اساس احترام با ایران ترغیب کرد و گرنه در صورت فروپاشی اقتصادی، طرف مقابل هرچه می‌خواست می‌توانست بر ایران تحمیل کند. ایران دست روی دست نگذاشته تا تحریمها برداشته شود و اقتصاد خود را بسازد،‌ سازندگی آغاز شده و گفتگوها نیز اگر نتیجه‌ی فوری داد که چه بهتر و گرنه کار اصلی در داخل انجام می‌شود. دلواپسان اینها را می‌بینند امّا خود را به ندیدن می‌زنند. پیشنهاد معامله‌ی نفتی با روسیه نیز گام دیگر در کم‌اثر کردن تحریمهاست که پرداختن به آن و موضوعاتی چون پیشنهاد صادرات گاز به اروپا مطلب را طولانی می‌کند. فقط در پایان جا دارد به برادر حسین جهت انطباق روزافزون مواضع با اسرائیل و فرقه‌ی رجوی تبریک ویژه‌ای بگویم.

بی‌طرفی خبری
  

بنا بر ادّعای حسین علوی (خواهرزاده‌ی شریعتمداری)،‌ وی برای موضوعی به حسین سلیمی مراجعه کرده و پس از بگومگویی با مشت وی مواجه شده است. او می‌گوید به پزشک قانونی مراجعه کرده و سه تن شاهد برای ضرب‌وشتم خود نیز دارد. حسین سلیمی با نمایش فیلم دوربین مداربسته‌ی آن روز گفته که علوی دروغگوست و صلاحیّت تحصیلی او را زیر سؤال برده است. علوی در نامه‌ای به این سخنان سلیمی واکنش نشان داده است. 

بی‌طرفی خبری هر رسانه‌ای حکم می‌کند که به یک عمل نادرست از طرف هرکس سر بزند، و در رابطه با هرکس باشد،‌ پرداخته و محتوای آن نقد شود. اگر قرار باشد که پرداختن به اخبار گزینشی شود،‌ چه تفاوتی است میان این طرف و آن طرف؟

چند حاشیه‌ی ناقابل
  

پیرامون سخنان اخیر خامنه‌ای:

«در دنیای اسلام، جوانان عصر ارتباطات و عصر اینترنت که با مسائل دور از محیط خود به راحتی ارتباط می‌توانند بگیرند...»

این یک نمونه از استانداردهای دوگانه‌ی رهبر نظام است. درست است که در هر رسانه‌های اعمال سلطه،‌ کنترل،‌ تبلیغات و آوازه‌گری ممکن است امّا اینترنت در قیاس با رسانه‌های یک‌طرفه مانند شبکه‌های تلویزیونی امکان اطّلاع‌رسانی سالمتری را ممکن می‌کند. چگونه است که در «جهان اسلام» اگر جوانان از واقعیّات ایران باخبر شوند اشکال ندارد،‌ امّا ساکنان ایران باید در داخل یکی از بزرگترین حصارهای فیلترینگ جهان باشند؟ جوانان جهان اسلام می‌توانند از میان اخبار سالم  و جهت‌دار، ‌اخبار سالم را برگزینند امّا جوانان ایران نمی‌توانند؟

   

«...در بسیاری از دانش‌های نوپدید جزو ۱۰ کشور اول دنیا قرار می‌گیرد. شتاب پیشرفت علم در جمهوری اسلامی ۱۳ برابر متوسط دنیا اعلام می‌شود...»

این آمارها بر اساس کدام منابع است؟‌ همان منابعی که آمار «شاخص فلاکت»ش را مراکز صهیونیستی می‌دادند؟ یا آمار مربوط به محبوبیّت ایران میان کشورهای جهان،‌ آمار اعدام،‌ آمارهای مربوط به محیط زیست یا شادی مردم و مانند آن که در یک دهه‌ی گذشته،‌ ایران سال به سال نزول کرده است؟ هر دو را با هم ببینیم.

  

«آن قدرتی که از انتخاب مردم به وجود آمد، این محترم است. در مقابل آن نباید کسی سینه سپر بکند، در مقابل او کسی نباید قهر و غلبه‌ای به کار ببرد که اگر یک چنین کاری کرد، اسم کار او فتنه است...»

کلّ مطلب قبول؛‌ ولی مصادیق آن کدام است؟ اگر قدرتی بدون توجّه به انتخاب مردم پدید آمد،‌ آن وقت حکم «سینه سپر کردن» در برابر آن چیست؟ (با عرض پوزش از به کار بردن آن واژه‌ی نامناسب درون گیومه!). رهبر نظام سخنان سردار جعفری را چگونه تحلیل می‌کند؟ جعفری می‌گفت نباید بگذاریم دوّم خردادی‌ها سر کار بیایند. آنها که با زور و غلبه نمی‌خواستند سر کار بیایند،‌ می‌خواستند با انتخاب مردم به قدرت برسند. این «قهر و غلبه» در برابر انتخاب مردم نامش فتنه نیست؟