پیرامون تحریم
سه‌شنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۴
برخی درباره‌ی درستی یا نادرستی تحریم به گونه‌ای بحث می‌کنند
که گویی می‌توان فارغ از شرایط زمان و مکان، معیاری مطلق برای کنشی سیاسی قائل شد.
گاهی تحریم لازم است و گاهی نه. به همین معنا گاهی مشارکت فعّال (به شکل رأی‌دادن)
لازم است و گاهی مشارکت مصداقهای دیگری می‌تواند داشته باشد. بعضی از اصلاح‌طلبان
در این انتخابات از همان ابتدا می‌گفتند که ما تحت «هر شرایطی» شرکت می‌کنیم. چرا؟
اگر هیچ امکانی برای مشارکت نبود چه؟ آیا این به معنای انقیاد تمام‌عیار به تمام‌خواهی
حاکمیّت نیست؟ پس باید دید که شرایط زمانه چیست.
تحریم در انتخابات سال نود گرچه باعث شد که مجلسی ناکارا شکل بگیرد ولی برای یک‌بار قدرت توافق جمعی برای عدم مشارکت را به رخ حاکمیّت کشید (فقط سی و دو درصد در کشور و هجده درصد در تهران). این تحریم زمینه‌ساز انتخابات نود شد که در سیاه‌ترین شرایط نتیجه‌ای حدّاقلّی به دست آمد. حالا و از این پس نیز ممکن است محاسبات تعیین کند که کدام‌شکل از کنش بهتر است.
به نظر من «تحریم» یا دستکم شکلی از اشکال آن در برخی حوزه‌های خبرگان گریزناپذیر است. در حوزه‌هایی که فقط یک نامزد برای رأی‌دادن قرار دارد (فرق نمی‌کند چه کسی و با چه گرایشی) اصلاً «انتخاب» بی‌معناست. در چنین حوزه‌هایی تفاوت بین شرکت‌کنندگان در انتخابات مجلس و خبرگان می‌تواند راهگشا باشد. البتّه با توجّه به اینکه به هنگام رأی‌دادن دو برگه به افراد داده می‌شود باید دید که آیا امکان رأی‌ندادن در یکی از دو انتخابات ممکن است یا نه. اگر نبود، دادن رأی سفید یا -بهتر از آن- دادن رأی به نامزد شایسته‌ی محذوف تنها راه است. مثلاً در کرمان به جای احمد خاتمی به حجّتی کرمانی رأی داده شود. آرای باطل در این هنگام نشان‌دهنده‌ی ناراضیان از شرایط انتخابات در آن حوزه خواهد بود.
شرکت در انتخابات پیش رو یکی از دشوارترین مشارکتهای پس
از انقلاب است. از دید من بسته‌ای شامل تحریم در بعضی حوزه‌ها و انواع شکل رأی‌دهی
است (ایجابی، سلبی و اعتراضی) می تواند مدّ نظر فعّالان سیاسی تغییرخواه باشد. درباره‌ی
اشکال رأی‌دادن و معناهایی که می‌تواند
داشته باشد، بعداً می‌نویسم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.