نفرین محمّد

                                                                                                 ‌   شنبه ۱۲ فروردین ۱۳۹۶

چون کافران بی‌ادبیها از حد بردند و اهانت را به غایت رسانیدند تا حدّی که شکنبه‌ی پرنجاست گوسفند را در گردن مبارک آویختند و از هر جانب کودکان و جوانان و پیران در پیش او نعره‌ها برداشتند و دستک می‌زدند و به تسخر می‌خندیدند، ‌صحابه را -رضوان‌الله اجمعین- دلها دردمند شد. گرد رسول علیه‌السلام حلقه زدند و گفتند: یا رسول‌الله نه تو سلطان پیغامبرانی و از آفرینش مقصود تو بودی، امّت هر پیغامبری که گستاخی می‌کردند، به نفرین آن پیغامبر هلاک می‌شدند،‌ مثل قوم نوح و هود و لوط و صالح و غیرهم؛ بعضی را طوفان هلاک کرد و بعضی مسخ گشتند و بعضی... چون در مرتبه و قدر بالای همه پیغامبرانی و این گستاخی و بی‌ادبی که ازین قوم صادر شد آن پیشینیان نکردند که «ما اوذی نبی مثل ما اوذیت». پس دعا کن تا این قوم گستاخ بی‌ادب، هلاک شوند. فرمود هله ای صحابه اکنون دستها برگیرید تا من دعا کنم. مصطفی علیه‌السلام دستها برداشت و رو به آسمان کرد و گفت«اللهم اهد قومی فانهم لایعلمون» بارخدایا راهشان بنما و آگاهشان کن و بر ایشان مگیر چون نمی‌دانند و بی‌خبرند. صحابه گفتند ما می‌گوییم نفرین کن،‌ تو دعاشان می‌کنی؟ در آن حالت این آیت فرود آمد که «انّک لعلی خلق عظیم».

 
معارف سلطان ولد ص ۱۲۶