ایمای علوی -۲ شنبه ۱۷ تیر ۱۴۰۲
«والله لو اعطیت الاقالیم السبعه بما تحت افلاکها علی ان اعصی الله فی نملة اسلبها جلب شعیرة ما فعلته»
به خدا سوگند اگر هر آنچه در آسمان‌ها و زمین است به من بدهند تا با ربودن پوسته‌ی جوی از دهان موری خدا را معصیت کنم، چنین نخواهم کرد.
(بخشی از خطبه‌ی ۲۲۴ نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین)
عبارت بسیار آشناست ولی عمدتاً جوری معنا می‌شود که گویی منظور از این «دادن» صرفاً ثروت مادّی است ولی از ثروت مهمتر «قدرت» است؛ یعنی اگر فرمانروای همه‌ی هستی بشوم چنان نخواهم کرد. درضمن این فرمانروایی هم حکومتی چون دیگر حکومتها -صرفاً برای اینکه نفس قدرت و سیطره بر جهان و جهانیان هدف باشد- نیست چون گوینده کسی است که خود را وارث پیامبر اسلام می‌داند و در پی اجرای عدالت و بسط گستره‌ی اسلام است. بنابراین هدف حتّی اگر امر ممدوحی چون رساندن پیام دین به تک‌تک نقاط عالم باشد باز هم به‌کارگیری وسیله‌ی ناروا را توجیه نمی‌کند. حالا ربودن پوست جو برای من و شما پیشکش ولی دروغ و تهمت و ظلم و قتل چطور؟
این معنا خیلی وقت پیش به نظرم رسیده بود که با دیدن این ویدئو از مرحوم طهرانی مطمئن شدم که خیلی صریح عبارت امیرمؤمنان را درباره‌ی بی‌ارزشی قدرتی که مستلزم ظلم‌ورزیدن باشد تفسیر می‌کند.
ایشان از این حرفهای خلاف عرف کم نداشت و گرچه خیلی نامحسوس ولی قدرت حاکم و حساسیّتهای حوزه‌ی سنّتی را نقد می‌کرد. گاهی هم مثل واکنشش به انفجار حرم امام هادی حساسیّت روحانیون قشری را برمی‌انگیخت. درباره‌ی پیام غدیر هم برداشت خاص خودش را داشت و هرجا دستش می‌رسید متلکی به «علی زمان» می‌انداخت. (اینجا را ببینید)
پیشین: ایمای علوی
علم‌الهدی نظر دیگری دارد: طبق اصل اجتهاد بر اساس زمان و مکان حکم عوض شده و حالا می‌شود پوست جو را گرفت. پوست جو ناقابل هزار هکتاری!
پاسخحذف