چند سال پیش حمید امجد- نویسنده وکاگردان تئاتر- در اظهار نظری خبرنگاران و نویسندگان ِجوان ِبخش هنری روزنامه ها را مشتی پشت کنکوری خوانده بود. به نظرم تندروی آمد خصوصاً که نگاه به گفته، نه گوینده را درست می دانستم که گفته هم تنها با نقد تصحیح می شود نه با قضاوت درباره گوینده.
چندی پیش خبر ساخت فیلم سنتوری ِداریوش مهرجویی را که دنبال می کردم متوجه شدم همه جا نام ِآهنگساز ِآن، اردلان کامکار آمده است. با اینکه می دانستم بین برادران کامکار، اردلانی وجود ندارد و اگر بین فرزندان آنها اردلان، پیدا شود هنوز در حدّی نیست که آهنگ فیلم بسازد، ولی پرس و جویی هم کردم که جواب همان بود.آهنگساز آن اثر اردوان بود که به اشتباه اردلان نوشته شده بود.
شاید به نظر بی اهمیّت بیاید ولی با جست و جویی در گوگل مثلاً می بینید اگر نام مهرجویی را با اردوان بنویسید چقدر نتیجه میدهد و با اردلان چقدر.الآن حدود دو برابر ولی آن زمان چندین برابر بود. سؤال اینجاست که با توجه که دانستن نام افراد فعّال در فرهنگ این مرز و بوم یکی از شرایط بدیهی ِکسی است که در بخش ِفرهنگی ِرسانه ای کار میکند، درباره این مسأله چطور قضاوت کنیم؟ نفر اوّل اشتباه کرد ، نفر دوّم چرا؟ سوّمی، چهارمی، فلان خبرگزاری، سایت صدا و سیما چرا؟ همه از روی دست هم می نویسند؟
درباره گفته و گوینده نظرم همان است که بود ولی درباره سخن آقای امجد، چه عرض کنم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.