قلندرانه

گویند هر آن کسان که با پرهیزند           زان سان که بمیرند چنان برخیزند

ما با می و معـشوق از آنیـم مدام           باشد که به حشرمان چنان انگیزند

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمیـن           نه کفر و نه اسلام و دنیا و نه دین

نه‌حق نه‌حقیقت نه‌شریعت نه یقین          اندر دو جهان کرا بود زهره ی این

بر سنگ زدم دوش سـبوی کاشی           سرمست بدم چو کردم این اوباشی

با من به زبان حال می گـفت سـبو          من چون توبدم تونیزچون‌من باشی