یکی از اتّهامهای مارتین هایدگر در طول حیاتش همکاری کوتاه مدت با حکومت زمان هیتلر ، آن هم به عنوان ریاست دانشگاه است. سؤال این جاست که آیا نمی توان بر اساس استدلال عقلانی با حکومتهای جائر همکاری کرد؟ یعنی هر گونه همکاری با آنها در حکم تقویت آنها و مردود است ؟ قضاوتی را که نسبت به هیدگر روا می دارند درست است و آیا قابل تعمیم به دیگر کشورهاهست یا نه؟ اگر حکومتی زیاد بپاید و- مثلاً- استادان از درس دادن خودداری کنند ، تکلیف سطح علمی دانشگاههای آن کشور چه می‌شود؟ آیا جوانان کم سواد خواهند توانست ، کشور را از دیکتاتوری رهایی بخشند؟
از دید بسیاری از ایرانیان خارج از کشور هر گونه همکاری با این نظام مردود است. حتّی این حکم را نسبت به همه هنرمندانی که همکاری با حکومت ندارند ولی آثار خود را می سازند روا می دارند. شهره آغداشلو درباره‌ی خانه‌ای از ماسه و شن گفت که این فیلم از فیلمهایی که در ایران ساخته می‌شود ایرانی تر است که اعتراضی آشکار به فیلمهای داخل ایران بود.
در سطحی دیگر آیا کسی که عقیده‌ای سیاسی دارد می تواند با کسانی که همعقیده‌ی او نیستند همکاری کمد؟ مثلاً آصفی سخنگوی زمان خاتمی را در نظر بیاوید که در دولت احمدی نژاد هم پست خود را حفظ کرد آیا می توان با دو طرز فکر کاملاً متفاوت کار کرد؟
فردا سعی می کنم پاسخ پیشنهادی خودم را ارائه کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.