چه سرّی است که هر که به اقتفای خواجه شعری سروده در قفای او قرار گرفته و هر که را که حافظ به اقتفای او سروده از او پیشی گرفته است؟ تلاش برای یافتن جواب باشد برای بعد، یکی از این افراد یکی از شاعران کمتر شناخته شده‌ی فارسی زبان هند به نام غالب دهلوی است. میرزا اسدالله خان غالب در تاریخ هشتم رجب1212ه.ق در اگره هند در خانواده‌ای توانگر زاده شد و از آغاز کودکی به سخن سرایی پرداخت. با رسیدن به جوانی به شغل نیاکان ِخود که مناصب لشکری و نظامی بود، پشت کرد وبه امور دیوانی و دبیری پرداخت. هر هفت فرزند او در کودکی مردند و پس از تحمّل زندگی دشواری در هفتاد و دو سالگی درگذشت و در کنار مقبره‌ی خواجه نظام الدین اولیاء به خاک سپرده شد. مجموعه اشعار فارسی او را انتشارات روزنه، به همّت محسن کیانی اوّل بار در سال 76 منتشرکرد.
درد ناسازاست ودرمان نیزهم دهر بی پروا و یزدان نیز هم
اجر ِایمان سود ِدانش گو مده آنکه دانش داد و ایمان نیزهم
شه زبزمم گربراند غم کراست فارغم از ننگ حرمان نیز هم
طاعـتـم می نگـذرد انـدر خَمَـر نیست باقی ذوق‌عصیان‌نیزهم
عشق وانگه استعارات دروغ ای دُژم زخم و نمکـدان نیزهم
من که‌هردم بی اجل میرم همی می‌توانم زیست بی‌جان نیز هم
رفته است از دل نشاط بزم باغ وان هوای ابر و باران نیزهم
خامشی تنها نه جان رامی گزد این نواهـای پریشـان نیـز هم
آنکه پنـدارند حـافظ بوده اسـت غالب ِآشـفته بـود آن نیـز هم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.