تنبیه به معنای آگاهاندن است که مَجازاً برای مُجازات هم استفاده می شود؛ به هردو معنا گاهی لازم است که انسان خودش را تنبیه کند. اگر به قولی که به خود دادید عمل نکردید یا هر چیز دیگری باعث شد از دست خودتان عصبانی شوید، می توانید برای تنبیه خودتان شبهای دوشنبه به تماشای سریال چهل سرباز- کاری از محمّد نوری زاد- بنشینید. حتماً دفعهی دیگر آن اشتباه را تکرار نخواهید کرد.
بیضایی به نظرم بعد از نمایش سلطان مار بود که گفت: میزان ِآگاهی بازیگران ِما از زبان ِفارسی رقّتانگیز است. به نام بازیگرانش که نگاه کردم به دو تن از بازیگران باسواد ِقدیمی که سابقهی دوستی با او نیز داشتند برخوردم. با خودم گفتم اگر در مورد اینان اینگونه می گوید ، نظرش دربارهی دیگران چطور خواهد بود؟ بله شاید ایندو و بقیّه بازیگران که هیچ، باقی ِنویسندگان مقابل سواد و فهم او کم بیاورند ولی برای فهمیدن ِاینکه دیالوگهای چهل سرباز، خزعبلاتی بیش نیست، نیازی به آنچنان سوادی نباشد. نوری زاد متن ِگفت و گوها را با ادبیّات ِسطحی ِژورنالیستی اشتباه گرفته و با واژگانی شبیه به نامهای که پیش رهبری با ترجیع بندِ« مولای ِمن» خواند، نوشته است. در این نوشتار کوتاه تنها به گفتوگوها اشارهای کردم و گرنه به راستی که در سایر زمینهها نیز هیچ نقطهی قوّتی ندارد و مرا – بیهیچ اغراق- یاد یکی از اپیزودهای طنز ِ« قطار ابدی» - کاری از رضا عطّاران- انداخت که هجو سریال ِِروزی روزگاری بود.
دیروز دربارهی ناتوانی مردم از ردّ پیشنهادهای ناسالم نوشتم؛ این هم چیزی شبیه به آن است. تآتریهای با سابقهای مثل اصغرهمّت نمی دانند که ارزش یک بازیگر بیش از آنکه به بازیهای خوبش باشد- که در کارنامهی هر بازیگری یافت می شود- به نداشتن بازی ِبد در کارنامهاش است؟
داریوش ارجمند که نقشی مضحک- که کاریکاتوری از رستم است- را بازی می کند، سالها پیش قرار بود نقش ِمیرزاکوچک خان را در سریال کوچک جنگلی بازی کند. کارگردان این سریال ابتدا ناصر تقوایی بود که پس از سوءتفاهم هایی بهروز افخمی جایش را گرفت . ارجمند به نشانهی اعتراض به کنار گذاشتن تقوایی، ریشش را که برای نقش بلند کرده بود تراشید و از آن مجموعه بیرون آمد. سؤال این است که توهین به تقوایی آن واکنش را در پی داشت ولی توهین به فردوسی و تاریخ و اساطیر این مرز و بوم اشکالی ندارد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.