1. تصوّر حضور زنان آنهم در ورزشهایی با تحرّک بدنی بالا انصافاً تا چند سال پیش بسیار مشکل بود. ابتدا شطرنج راهگشا شد، سپس پای ورزشهای ساکنی مانند تیراندازی به عرصه‌های بین المللی بازشد ولی ورزشهای رزمی و دوومیدانی؟ اصلا و ابدا.
فرهنگ کار خودش را می کند و زمانه راه خود می رود. اگر فردا شناگر زن ایرانی را هم با لباسی پوشا شبیه لباس غوّاصی که اتفاقاً حتی مردان هم- به خاطر اصطکاک کمتر با آب- از آن استفاده می‌کردند، در استخرها دیدید تعجّب نکنید. چرا چنین اتّفاقی در دولت مدّعی اسلام ناب می افتد، به دلیل همان رویش بی‌رخصت فرهنگی یا دلیل دیگر؟ اوّلی به جای خود دلیل دیگر را هم خواهم نوشت.
2. می دانیم و می دانید که مذاکره با آمریکا تابو بود و اکنون شکسته شده است. هر چند صداوسیما به هر دری زد که آنرا بسیار طبیعی نشان دهد و اینکه فقط برای تذّکر وظایف اشغالگران به آنهاست. یعنی آمریکایی‌ها آمده‌اند و التماس می کنند که وظایف ما را به عنوان اشغالگر به ما یادآوری کنید!
رابطه به شکل ناآشکار در زمان خاتمی هم بود ولی به این شکل شک دارم که به او اجازه داده می شد. یکی از نزدیکان رفسنجانی به یکی از مقامات کانادایی در زمان خاتمی گفته بود که ما می توانیم همین الآن هم با آمریکا روابط را برقرار کنیم ولی امتیازش به جیب خاتمی می رود و ما این را نمی‌خواهیم. مسأله همین جاست؛ الآن مانعی به نام خاتمی نیست و احمدی نژاد برای چیزی فراتر از مذاکره تا نامه نوشتن به شیطان بزرگ هم پیش رفت که افاقه نکرد. فرض کنید اگر چنین نامه‌ای را خاتمی می‌نوشت چه بلوایی به پا می‌شد؟
3. همانطور که گفتم فرهنگ و زمانه کار خود می کنند و این تابوها به هرحال شکسته می‌شدند ولی پیامی در دو نکته‌ی فوق هست که برخی می خواهند بگویند که ببینید اگر ما در قدرت باشیم و بمانیم چه کارها بلدیم بکنیم و این درست همان چیزی است که نباید پذیرفت چون اصالت ندارد و ظاهری است.
هنگام انتخابات از اظهار نظر سروش دربارهی کروبی و اینکه او از میان گزینه‌ها بهتر از همه است تعجب کردم و آنرا به حساب دوری اهل کتاب و مطالعه از فضای سیاسی کشور گذاشتم. ولی بعد که دلیل انتخاب خود را بیان کرد که از دید وی اگر مثلاً معین و اطرافیانش به قدرت می‌رسیدند همان آش بود و همان کاسه؛ همان بحران‌ها و بگیر و ببندها که در این میان فقط سر مردم کلاه می‌رود ولی کروبی دور از هیاهو و سیاست بازی ِعده‌ای می تواند با ریش سفیدی و پادرمیانی- یا بخوانید اعتدال و احتیاط- بسیاری از مشکلات کشور را حل کند، به او آفرین گفتم. در دو نوشته دربارهی دست دادن یا ندادن خاتمی- که آخرش معلوم نشد چی به چی است از بس حرف متناقض شنیدیم- نوشتم که از اطرافیان او می ترسم و روحانی را توصیه کردم که گویا قرار است به مجلس برود. برای گریز از آنچه نمایش قدرت دولتیان فعلی نامیدم از طرفی و پیامی که ستاد بحران به مردم می‌داد که اگر اصلاح‌طلبان روی کار باشند وضع به همین منوال است، بهترین کار انتخاب راه میانه یعنی اضافه کردن مشخّصه‌ی اعتدال و پرهیز از جنجال به گزینه‌های اصلاح طلبی است که قرار است نامزد انتخابات آتی ِمجلس و ریاست جمهوری شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.