سین در قرآن- قرآنی که یک زبر یا زیرش از آن محمّد نیست و مُهر مکتوب« او» بر جهان سیاه ما و گل همیشه بهارش در همیشه‌ی زمستان ماست- نشانه‌ی «انسان کامل» است. در روایات، قلب قرآن سوره‌ی « یس» است که خطاب به آخرین پیامبر است: یا سین. سالی دیگر گذشت با خوش‌آمدها و بدآمدهایش و ما همچنان در جست‌وجوی شادی و رستگاری و« شادی ِرستگاری» هستیم.
خدا در گفت‌وگویی به بایزید بسطام گفت که: بگویم به اینهایی که دورت را گرفته‌اند که چه هستی تا از پیرامونت پراکنده شوند؟ بایزید هم حاضرجوابی کرد که من هم بگویم از رحمتت تا شادمانان ِمژده‌ی رستگاری شنیده، دیگر بی هیچ ترسی از عقابت، طاعتت را به جا نیاورند؟ سیّد عرفای شیعی نیز در وصیّت نامه‌اش آنجا که می‌خواهد آخرین حرف را بزند می‌گوید: ] توصیه می‌کنم[ به حسن خلق، ملازمت صدق، موافقت ظاهر با باطن و ترک خدعه و حیله و تقدّم در سلام و نیکویی کردن با هر برّ و فاجر مگر در جایی که خدا نهی کرده... و الله الله الله که دل هیچ کس را نرنجانید!
« یس» قلب قرآن است و قلب « یس» آیه‌ی « سلامٌ قولاً من ربٍ رحیمٍ» که سلام است و رحمت و شاه‌کلید وادی ایمن و رهایی. سرمست و دست‌افشان میان خیل پریزدگان، حیلت رهاکرده، شادی و رستگاری و «شادی رستگاری» را در پرتو نیکویی کردن با هر برّ و فاجر و انتظار باران بهاری آخرین سین، واپسین بازمانده‌ی آل یس، برای تمامی کویرهای به تشنگی رسیده، آرزومندم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.