پیرامون بابی‌گری

           

آقایان مصباح یزدی و جنّتی درباره‌ی تفکّر خاص رئیس دولت و اطرافیانش اخیراً مطالبی گفته‌اند که نیاز به چند حاشیه‌ی کوتاه دارد. بابی‌گری به معنای ادّعای واسطه‌ی امام زمان بودن است. بابی‌گری شامل یک ادّعای ارتباط و ملاقات است که دو پیامد نظری و عملی دارد. یکی اینکه سخن یا کاری را به ایشان نسبت دهیم و دیگر اینکه از آنجا که فلان توصیه یا سخن از طرف امام است، هرگونه چون‌وچرا کردن در آن جایز نیست. 

۱- کاظم صدیقی در سخنانی در حضور سیّدعلی خامنه‌ای ادّعا کرده بود که رهبر نظام با امام زمان ملاقات کرده است، ادّعای ارتباط با امام عصر اگر از طرف ما باشد، اشکالی ندارد ولی اگر از طرف دیگران باشد، چرا؟

۲- درباره‌ی پیامد اوّل این ارتباط، پیش از این هم افرادی با قیاسی ساده- ولی اشتباه- به این باور رسیده بودند که فلان عمل خوب است، امام زمان مویّد هر عمل خوبیست پس ایشان آنرا تأیید کرده است. ( از کجا معلوم که آنچه ما یا شما درست و خوب می‌پنداریم، در واقع هم درست و خوب باشد؟) چرا باید از شنیدن این ادّعا از احمدی‌نژاد درباره یارانه‌ها در ظاهر و برخی عزل و نصبها در خفا تعجّب کرد؟ پیشتر وقتی مرحوم مشکینی گفت که فهرست نمایندگان مجلس هفتم را امام زمان امضا کرده، چرا کسی به فغان نیامد؟

۳- درباره‌ی پیامد دوّم نیز در سه دهه‌ی اخیر خصوصاً در زمان رهبری سیّدعلی خامنه‌ای احدی توان نقد رهبر را نداشته است؛ یعنی اگر جرأتی هم کرده، از عواقب آن ایمن نمانده است. این اواخر در فهرست اتّهامهای حشمت‌الله طبرزدی «شکایت از رهبری» هم ذکر شده بود، یعنی کسی حقّ شکایت – ولو نابجا- از وی را هم ندارد. این کجا و سیره‌ی امام علی که در زمان خلافتش مانند فردی عادی در دادگاه حاضر می‌شد و چه بسا جواب رد از قاضی می‌شنید، کجا؟ اینجا اوّلاً رهبر شکایت پیش کسی نمی‌برد بلکه خود حکم می‌دهد و به فداییان دستور اجرایش را می‌دهد و ثانیاً کسی توان نقد و اعتراض هم ندارد چه رسد به شکایت؟ این شبه‌معصوم‌انگاری و ناپاسخگویی ولیّ فقیه تفاوتی با بابی‌گری در عمل ندارد هرچند نام و تعریفش فرق کند. 

۴- حرکات و سکنات احمدی‌نژاد شش سال است که اینگونه است امّا او پس از مخالفت آشکار با رهبر زیر تیغ نقد حامیان سیّدعلی خامنه‌ای رفته است، چرا پیش ازاین بست‌نشینی چند روزه، کردار و گفتار او موردی نداشت؟ صداقت گویندگان این حرفها را تا چه حد می‌توان باور کرد؟