یک قطره خون

                                                                                                      چهارشنبه ۲۲ آذر ۱۳۹۱ 
   
  

رهبر گفته که ما راضی نیستیم یک قطره خون از بینی کسی بیاید امّا در سوریه وضع فلان است. بر منکرش لعنت. ما گفتیم پس از آن اظهار فضل اوّلیّه و خراب‌کردن موقعیّت ایران بین معارضان سوری و سیل نوشته‌های اخیر پیرامون محاسبه‌ی ایران برای دوران پس از بشّار اسد، لااقل ایشان سکوت می‌کند که نکرد تا وضع بغرنج‌تر شود. شریعتی در نامه‌ی معروفش به آیت‌الله میلانی می‌گوید که جماعتی از اطرافیان می‌توانند حصاری به دور آدم بکشند که او را از فهم شرایط محروم کنند. گاهی اوضاع پیچیده‌تر است یعنی بحث رسیدن یا نرسیدن اطّلاعات نیست، بلکه بحث تجزیه و تحلیل آن است. توهّم جایگاه بی‌بدیل ولایی می‌تواند حتّی با کسی که دسترسی به اطّلاعات دارد (یا دستکم ما اینطور فرض می‌کنیم) کاری کند که واقعیّت را آنطور که می‌خواهد بفهمد؛ خداگونه به واقعیّت دستور دهد که کن فیکون. از جریان فروهرها گرفته که گفت کار دشمن است و شما هم به این نتیجه برسید تا همین حالا که مدام به منتقدان خود می‌گوید اشتباه نکنید، مسئله این است یا آن است؛ همه هم با صیغه‌ی امر. شش سال پیش در چای مقدّس اشاره‌ای به برداشت اطرافیانش از او کردم، به گمانم مدّتی به من نیز همینگونه نگاه کنند، باورم شود که محور عالم امکان هستم. چیزی که رسول جعفریان در نقد حرفهای پناهیان نگفت- و نمی‌توانست بگوید- این بود که چه احمدی‌نژاد و چه پناهیان هیچ‌کدام به امام غایب کاری ندارند. احمدی‌نژاد می‌گوید امام حاضر است یعنی نیازی به ولی فقیه و نائب نیست، پناهیان می‌گوید ظهور نزدیک است یعنی آنکه قرار است پرچم را به آقا بدهد، صاحب مجلسی است که در آن سخنرانی می‌کند. مرجع تمام حرفها به اوّل شخص مفرد برمی‌گردد: تثبیت موقعیّت خود.

  
 دوستی از سفرش به مشهد می‌گفت که به امام رضا متوسّل شده برای شفای جوانی. هنگام بیرون آمدن، جوان دیگری درست شبیه او را دیده؛ آیا این نشانه‌ی اجابت است؟ گفتم إن‌شاءالله. حرف که جلوتر رفت باز به قصّه‌ی آن جوان برگشت که نوزده سالش است، با جمعی از دوستانش برای بازدید و کمک به مادر یکی از جانباختگان حوادث سال ۸۸ رفته بودند که در بازگشت مأموران آنها را می‌گیرند و سین جیم می‌کنند. از آنها اصرار که بگویید به کجا وصل هستید و از اینها انکار که فقط قصد کمک داشیتم و به هیچ گروهی وابستگی نداریم. جوری با لگد به قفسه‌ی سینه‌ی جوان مذکور زده‌اند که نمی‌دانم کدام قسمت نزدیک به قلبش خون لخته شده و احتمال سکته می‌رود؛ آن هم جوانی که سنّش هنوز به بیست نرسیده است. این قسمتی از بخش پنهان کوه یخ رفتار نظام با افرادی است که آسیب دیده‌اند و می‌بییند امّا نه جایی اسمشان آورده می‌شود و نه کسی برایشان امضا جمع می‌کند. فکر کنم آن دوست نمی‌دانست که آقا گفته ما راضی نیستم یک قطره خون از بینی کسی بیاید.