مسابقه‌ی تقلّب

  جنگ بیت و نیمه‌ی سیاه                                                                        دوشنبه ۶ خرداد ۱۳۹۲

   

نامزدهای دو جناح اصلی در انتخابات کمابیش طبق حدسهای من آرام آرام از ابهام در می‌آیند و صف‌آرایی می‌کنند. در اوضاع «بهار»ی و متغیّر این روزها هر آن ممکن است محاسبات عوض شود ولی جمع‌بندی کلّی این ایّام اینجور به نظر می‌رسد: 

 

۱- اینجا عرض کردم«آقا» به ولایتی نظر دارد و با اخباری که آنرا تأیید کرد بیشتر مطمئن شدم. دو برنامه را می‌توان برای آنان تصوّر کرد:

یک. همان که شما هم شنیده‌اید و آن هم اینکه سه نامزد۱+۲ از فرصت انتخاباتی استفاده کنند و بعد دو تا به نفع ولایتی کنار بروند.

دو. تا نزدیکی انتخابات نظرسنجی‌ها ادامه یابد، اگر آرای یکی از دو نفر دیگر (قالیباف مثلاً) تفاوت زیادی با ولایتی و دیگران داشت، او نامزد اصلی شود.

توضیح اینکه برای اجرای برنامه‌ی دوّم لازم است که دستکم تا حدّی به سالم‌بودن انتخابات خوشبین باشیم که من نيستم. 

 

۲- اینجا خیلی سربسته گفتم که جلیلی نامزد نیمه‌ی سیاه سپاه است و حالا انگار دیگران هم دارند به همین نتیجه می‌رسند امّا این نظر از کجا پیدا شد؟

احمدی‌نژاد بازیگر است ولی بازیگر خوبی نیست؛ یعنی برخلاف مشّایی که در این چندساله همیشه چهره و طرز بیان یکسان داشته، هرگاه اوضاع بر وفق مرادش نباشد قیافه‌اش داد می‌زند و نمونه‌اش هم اوّلین جلسه‌ی دولت پس از قهر یازده‌روزه. پس از ردّصلاحیّت مشایی و قلع‌وقمع کردن هرکس که نزدیک به دولت بود، با نهایت تعجّب آنان از پیروزی قطعی خود گفتند و شاد و سرحال به نظر می‌رسیدند. از اینجا شکها آغاز شد که نکند دولت (یا نیمه‌ی سیاه) توانسته کارش را جلو برده باشد؟ جواب ظاهراً مثبت است. من در آن نوشته گفتم که دولت گزینه‌ای ندارد و شکافی بین رهبر و دولت در کار نیست که از یک جنبه درست و از یک جنبه اشتباه بود. درستش این است که جلیلی مهره‌ی احمدی‌نژاد نیست بلکه هردو مهره‌ی نیمه‌ی سیاه هستند و نادرستش اینکه به هرحال این شکاف بین جلیلی و احتمالاً ولایتی وجود دارد و چه شکافی!  

   

پرسش: جلیلی چطور به‌رغم وابستگی به دولت توانست کسب صلاحیّت کند؟

جواب ظاهراً به نقش او در پرونده‌ی اتمی و حرکت طبق خواسته‌ی رهبر و تندروان برمی‌گردد امّا این فقط نیمی از ماجراست. کمی به گذشته بر گردید یادتان هست که خبری به بیرون درز کرد که احمدی‌نژاد چند خواسته از رهبر داشته که یکی از آنان تغییر سعید جلیلی بود؟ حالا آشکار شده که این بازی اتاق فکر نیمه‌ی سیاه برای نامطلوب جلوه‌دادن جلیلی برای احمدی‌نژاد در نظر حامیان رهبر بود. احمدی‌نژاد در ظاهر به هیچ‌کدام از خواسته‌هایش نرسید ولی به خواسته‌ی اصلی خود رسید و آن هم اینکه با وانمودکردن اینکه جلیلی را نمی‌خواهد برای او حاشیه‌ی امنی درست کرد تا بعد بتواند از صافی شورای نگهبان بگذرد. به معنای دیگر اینان از همان زمان جلیلی را برای نامزدی در نظر داشتند و زمینه‌اش را از همان وقت مهیّا می‌کردند. اخبار شبه‌خرافی مانند اینکه مشّایی گفته من تأییدم را از آسمانها می‌گیرم یا حتّی درزکردن/دادن خبر آن نوار کذایی همه برای این بوده که همه فکر کنند نامزدی مشّایی برای احمدی‌نژاد مسئله‌ی مرگ‌وزندگی است ولی اینطور نبود.

خوب به نظر شما دست مریزاد ندارد؟ با توجّه به تجربه‌ی این گروه در انتخابات ۸۴ و ناگفته‌های هاشمی و کرّوبی و انتخابات رسوای ۸۸، آیا به نظر شما اینها بازنده خواهند بود؟ باز هم بعید به نظر می‌رسد با این تفاوت که این بار با رهبر به مقابله برخاسته‌اند و به‌رغم تمام مواظبتها توانسته‌اند با برنامه‌ای دقیق و حیله‌گرانه نامزد خود را وارد بازی کنند و حالا نیز برای ردّصلاحیّت وی خیلی دیر شده است. این اتاق فکر را با اتاق فکر ازهم‌پاشیده‌ی سبزها و اتاق فکر ضعیف اصلاح‌طلب مقایسه کنید. قدرت مطلق حاکم بر کشور یک گروه را نخواهد و چندسال برای بستن تمام روزنه‌های نفوذشان تلاش کند امّا آنان باز هم بتوانند دوام بیاورند و حالا از پیروزی قطعی خود بگویند!

شک نکنید که پشت پرده بین سرداران بیت و سرداران نیمه‌ی سیاه، جنگ اطّلاعاتی- امنیّتی شدیدی در جریان است و آنچه در رده‌ی آخر اهمیّت قرار دارد (یا اصلاً هیچ جایی ندارد) صندوقهای رأی است. سخنان انتخاباتی را فراموش کنید، صندوقهای رأی را بازیچه بپندارید. سرنوشت جای دیگری رقم می‌خورد. 

 

پ.ن: وقتی نیمه‌ی سیاه بتواند حامیان رهبر را فریب دهد، اینکه سیاسی‌نویسان داخل و خارج نتوانند تشخیص درستی داشته باشند، عجیب نیست. امّا نشناختن وابستگی جلیلی چیزی است و مهره‌ی رهبر دانستن او چیز دیگر. به نظرم کسانی که با اصرار نامزد رهبر را جلیلی می‌دانستند بهتر است بپذیرند که از واقعیّات سیاست ایران خیلی دور افتاده‌اند. برخی از تحلیلها از نبود دقّت حکایت می‌کردند و بعضی حتّی آدم را درباره‌ی سلامت روانی نویسنده به شک می‌انداختند. یکی از نوشته‌ای خوب پیرامون وقایع اخیر این نوشته‌ی جامی است امّا او هم بر اساس معیار «شباهت نظری» بین رهبر و جلیلی این نظر را تأیید کرده است. یعنی هنوز روشن نیست که در ساختار سیاسی جمهوری اسلامی فعلی، شباهتهای فکری افراد را به هم نزدیک نمی‌کند بلکه تنها معیارْ سرسپردگی است؟ احمدی‌نژاد در چهارسال اوّل هر کاری کرد ولی باز به وی نزدیک بود و زمانی بد شد که فرمانی را نپذیرفت. شباهتها برای رهبر- و ديگران- اصل نیست، اطاعت مهم است. 

   

پ.ن۲: گروه دوّمی که بد نیست نگاهی به کارنامه‌ی خود بیندازند، مدافعان ریزودرشت شرکت در انتخاباتند. به نوشته‌های آنان که هنوز هم خیلی کهنه نشده بازگردید، آیا از «انتخابات» دفاع می‌کنند یا از «انتخابات به شرط چاقو؟» (یعنی خاتمی یا هاشمی). می‌بینید که استدلالها فقط به نفع انتخابات است. خب حالا چرا از آن با ده، بیست، سی و چهل دلیل دفاع نمی‌کنند؟ کو قوّه‌ی طنز و لطیفه‌گویی؟ مگر نمی‌توان بین قالیباف و جلیلی و رضایی و روحانی فرق گذاشت؟ حالا دیگر نشستن در خانه بد نیست؟ شکاف بین سبزها و اصلاح‌طلبان بسیار بیشتر شده است. من تا توانستم فقط به خاطر حفظ انسجام همراهی کردم ولی فکر می‌کنم تا همینجا کافی باشد. 

 

پ.ن۳: آنچه مهم است، «موضع‌»داشتن است یعنی یا «حمایت از یک نامزد» یا «تحریم». شرکت‌نکردن ِتنها، انفعال است. در ضمن بر خلاف نظر عدّه‌ای با بسته‌شدن اصلاحات از راه صندوق، کشور به طرف برخورد خشن نمی‌رود بلکه در شرایط فعلی یأس و ناامدی و سیاست‌گریزی حاکم می‌شود چون معترضان هم از مدافعان نظام سرخورده شده‌اند و هم از منتقدانش. بپذیریم که خانه‌نشین‌شدن رهبران سبز به این جنبش صدمه‌ای اساسی زده و اینان که به عنوان فعّال سیاسی شناخته می‌شوند لیاقت کافی برای نمایندگی آنان ندارند. «تحریم» در گذشته هم گزینه‌ی حاضران در فضای مجازی بود که به نظرم از این پس باید فاصله‌ی خود را با افراد منفعلی که به عنوان فعّال سیاسی سبز مطرح هستند حفظ کنند. اگر قرار به نزدیکی باشد آنان باید به جوّ عمومی نزدیک شوند و نه برعکس.