آفرین به خاله‌خرسه‌ها

                                                                                                      چهارشنبه ۲ دی ۱۳۹۴
   

یکی از عوامل تشدید شکاف بین مدافعان مطلق سیره‌ی حاکم ج.ا و طیف گسترده‌ی منتقدان وی،‌ مروّجان انقلابی‌گری بی‌ترمزند که گاهی رهبر خود را هم جا می‌گذارند. اشتباهات آنان خیلی از اوقات جور تردیدهای نظری و عملی مدافعان مردمسالاری را می‌کشد. نوع برخورد کیهان با ورود سیّدحسن خمینی و نوع واکنش سیما به مصاحبه‌ی نود با ظریف از همین قماش‌اند.

نزدیکی عملی خمینی جوان به طیف منتقد کتمان‌پذیر نیست ولی این تفاوت را یا می‌توان جزئی از اختلاف‌نظرهای درون‌نظامی تفسیر کرد یا آن را بازی در سناریو هاشمی (دیگر عنصر مطرود کیهانیان) برشمرد. نهایت کج‌سلیقگی انتخاب راه دوّم است که عملاً خمینی را از صف تأییدکنندگان بی‌چون‌وچرای رأس نظام دور و دورتر می‌کند. جالب اینجاست که شخص حاکم جلو این بی‌تدبیری را نمی‌گیرد گویی از این وضع راضی است؛ در حالیکه حمایت او از سیدحسن، خمینی جوان را به خود نزدیک می‌کند. وی همین روش را در هنگام شعاردهی علیه سیدحسن و نیمه‌تمام‌گذاشتن سخنانش در آرامگاه رهبر انقلاب نیز پیشه کرد. به‌رغم بوسیدن وی در حالیکه همه‌ی افراد حتّی نماینده‌ی محافظه‌کار سیستانی به تفقّد سیّدحسن‌ آمدند خامنه‌ای در سخنان چند روز بعدش از مردم تشکّر کرد! صادق لاریجانی از طرفی می‌گوید ثبت نام در مجلس خبرگان نیازی به هیاهو ندارد و از طرفی از «علّامه‌خواندن» برخی انتقاد می‌کند. این هیاهو روی دیگر آن هیاهوست. 

جنجال پخش‌نشدن مصاحبه‌ی نود با ظریف هم مانند مورد بالا به ضرر جناح حاکم بود. در صورتی که این مصاحبه پخش می‌شد، هیچ اتّفاق ناگواری (برای طرفداران نظام) پیش نمی‌‌آمد. ولی با آغاز انتقاد گسترده‌ی بی‌ترمزها به ویژه یادداشت مهدی محمّدی در «وطن امروز» جلو پخش آن گرفته شد تا یک مصاحبه‌ی ساده به غوغا تبدیل شود؛ بهتر از این برای ظریف و نود و طیف منتقد نمی‌شد خوراک تهیّه کرد! (حتماً متوجّه برق شیطنت همراه با رضایت در چشمان فردوسی‌پور شدید) بهانه‌های صداوسیما هم کاملاً ناپذیرفتنی است. اوّلاً ورود و خروج به سازمان بدون هماهنگی ممکن نیست که این امر از ابتدا بوده و پس از لو رفتن برخی اسناد در جریان اعتراضات ۸۸ بسیار تشدید شده است. پس فردوسی‌پور نمی‌تواند سر خود دوربین و گروه را بردارد و برای مصاحبه برود. ظریف هم در خور ملامت نیست چون با تصوّر اینکه کارها طبق روال است جلو دوربین نشسته است. گفتن اینکه ایشان چهره‌ی سیاسی است هم از آن حرفهاست چون گفتگو ربطی به سیاست نداشته و کاملاً فوتبالی است مانند تمام غیرورزشی‌ها از هنرمندان و سیاستمداران و دانشمندانی که به بهانه‌های گوناگون در برنامه‌های ورزشی از علایق ورزشی خود سخن گفته‌اند. 

نامه‌ی بدون سلام هاشمی به رهبر خاک مساعدی بود که خطبه‌ی ۲۹ خرداد رهبر را مانند بذری درون خود جا داد. احمدی‌نژاد ابتدا با تعلّل در پذیرش نامه‌ی رهبرش درباره‌ی معاون اوّلی مشّایی و بعد با خانه‌نشینی یازده‌روزه به این بذر آب داد. خلأ محصوران و یادآوری مدام غیاب آنان نگهبان شبانه‌روزی این نهال است. شکاف بالفعل درون نظام و برملاشدن این راز که «پادشاه لخت است» به نفی کامل رویکرد معارضه با جهان و پیروزی و آشتی برجام رسید. بدون هیچ‌گونه اغراق در امیددهی به نظرم زمینه‌ی سپهر سیاسی در ایران عوض شده است و تغییر مسالمت‌آمیز گزینه‌ای است که بیش از هر زمان می‌توان به آن اندیشید. طرفداران ِ«دیروز» با خویشتنداری فقط زمان تغییر را می‌توانند به تعویق بیفکنند ولی گویی با رفتارهایی مانند آنچه شاهدیم اصرار دارند که این امر زود باشد؛ اینچنین باد.