ده سااال

                                                                                                          ‌شنبه ۱۱ دی ۱۳۹۵

             

خیابانها و بازارهای طولانی چه کوتاه شده‌اند و حیاط دبستانی که می‌رفتیم چقدر کوچک به نظر می‌رسد. حکایت زمان امّا شگفت‌تر است که روی دور تند افتاده. قبلاً چقدر طول می‌کشید تا سالی بگذرد. هرچند نوروز و جمعه و زنگ ورزش زود می‌گذشت امّا باز هم سه ماه تعطیلی سه ماااه بود.

  

دی‌صفتی در ادبیات ما به معنای کاری است که ابتدای زمستان با پاییز می‌کند؛‌ آن‌ کاری که خودش با تابستان نکرده بود. به گمانم همه‌ی ما به این پیرایش بیرحمانه نیاز داشته باشیم که مقدّمه‌ی هر آرایشی است. زائده‌های زیادی به خود بسته‌ایم که چاره‌ای ندارد مگر ویرایشی دی‌صفت.

درست ده‌سال پیش دی‌ماه در چنین روز و ساعتی «ایمایان» متولّد شد و برخلاف انتظار آخرین عیّار تا کنون دوام آورده است. چه چیزها که ندیدیم،‌ چه دوستی‌هایی که پا نگرفت و چه رفاقتها که نگسست. چه نوآمده‌هایی که اوج نگرفتند و چه بلندپروازانی که با سر سقوط نکردند. ایمایان دو سه بار خیلی جدّی تا مرز محاق پیش رفت ولی ماند تا مزّه‌ی بی‌چشمداشتی را با -به زعم خود- نیکی‌های خُرد خویش لب دجله‌ی وب بچشد. ده سال گذشت؛ ده سااال.