پنجشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۴
پ.ن: بررسی
تفاوت فاحش دو نسخه‌ی صدر ِمنتقد سینما و صدر ِتحلیلگر فوتبال کار جالبی خواهد
بود.
معمولاً
ریاکار را اینگونه تعریف می‌کنند: «کسی که به چیزی تظاهر می‌کند که نیست و این
تظاهر برای به دست آوردن امتیازی است.» جمله‌ی اوّل را داشته باشید؛ گاهی این
تظاهر برای پاککردن صورت مسأله است یا به سلامت از قضاوت نابجای دیگران عبورکردن
یا گلیم خود را از آب بیرون کشیدن یا حتّی...پرهیز از ریاکاری. پاککردن صورت
مسأله در این حالت، گونه‌ای محافظه‌کاری است که خواه‌ناخواه سازوکار ریاکاری را
تقویت می‌کند چون نه آن را نه نفی می‌کند، نه به چالش می‌کشد و نه حتّی خود را
نسبت به آن بی‌اعتنا نشان می‌دهد؛ بلکه خود را به ندیدن می‌زند.
پس از
ماجرای «پیراهن زورکی» حمیدرضا صدر در صداوسیما سیاهپوش شد. نه به این خاطر که به
این پیراهن علاقه دارد یا جاهای دیگر هم این لباس را می‌پوشد بلکه برای گفتن این
که «من همیشه سیاه می‌پوشم پس سیاهپوشی شبهای شهادت نه برای همرنگ‌شدن با جماعت
بلکه برای این است که لباس همیشگی من است» و این درست نیست چون ایشان جای دیگر
پیراهن دیگری می‌پوشد.
ایشان کافی
است فقط خودش باشد یعنی خود را آن‌چنان که هست نشان دهد و جلو دوربین همانطور باشد
که جاهای دیگر است؛ نه بیشتر و نه کمتر. اینطور ایشان هم به چیزی را وانمود می‌کند
که نیست و هم شعور بینندگان را دست‌کم می‌گیرد و هم اصل مسأله را مسکوت می‌گذارد. این
دخالت در حوزه‌ی شخصی افراد نیست چون این فرد خود را برای میلیونها بیننده در معرض
قضاوت قرار داده است و با این عمل خود در حال القای پیامی است. این نوشته واکنشی
است به این پیام و گفتن اینکه درمان تظاهر، تظاهری دیگر نیست بلکه ترک ِآن است.
از ایماهای جمع و جور راجع به امور ظاهراً جزئی استقبال می کنیم.
پاسخحذفعضو قدیمی کانون هواداران