ماهواره و قمار نظامیان

                                                                                             چهارشنبه ۳ اردیبهشت ۱۳۹۹

     

انتظار ما از افراد بر اساس شناخت پیشین از آنها گاهی ترک برمی‌دارد یعنی چیزی از آنان می‌بینیم که بیشتر یا کمتر از حدّ انتظار ماست. متأسّفانه بخش دوّم بیشتر اتّفاق می‌افتد؛ احتمالاً چون تمایل ما به خوش‌بینی بیشتر است یا شاید برای من اینطور باشد.

ده‌سال از شوک نمازجمعه‌ی ۲۹ خرداد گذشت که رهبرنظام نظر احمدی‌نژاد را بر هاشمی رفسنجانی برتری داد. پیش از آن هم چندان چیزی از خوش‌بینی سالیان دور به او باقی نمانده بود ولی آنجا معلوم شد که پشت آن عبا و قبا چه چیزی پنهان شده است. در ده‌سال پس از آن روند نزولی یک رهبر محصور بین متملّقان ادامه یافت  و بهترین نمونه شد برای مطالعه‌ی تأثیر قدرت بر افکار و شخصیّت یک فرد. ادّعای ساختگی‌بودن کرونا و آمدن پزشکان خارجی برای بررسی دسته‌گلی که در ایران به آب داده‌اند از آن دست حرفهایی است که فقط از حسن عبّاسی و رائفی‌پور برمی‌آمد ولی شنیدن آن از دهان خامنه‌‌ای نزول‌کرده هم بعید بود. او پس از قتل مهمترین شاخص صدور انقلاب خسته‌تر از همیشه و کلافه به نظر می‌‌‌آید. نگاه کنید به اشتباه فاحش در دادن آمار درگذشتگان کرونا و مقتولان جنگ جهانی و ربط بین آنها. مهمتر اینکه حتّی یک نفر از افراد پشت دوربین و متولّیان پخش در صداوسیما جرأت نکرد سخنان آشکارا خلاف او را تصحیح کند تا اینکه خرابی از حد گذشت و مجبور به تصحیح فقط بخشی از آن حرفها شد.
  
همین فکر آشفته و بی‌قرار الآن سکّان‌دار کشور است و مسئول اصلی اوضاع اجتماعی،‌ سیاسی و اقتصادی ایران با اینکه برخی توجیه‌گران مانند حاتمی‌کیا با ساختن فیلم تاریخ‌مصرف‌دار «خروج» می‌خواهند رئیس‌جمهور را پاسخگوی شرایط فعلی کشور نشان دهند. وضع وقتی خرابتر می‌شود که علاوه بر خامنه‌ای و امثال جلالی، حسین سلامی هم از کرونایاب پرده‌برداری می‌کند؛ یعنی شعور فرمانده سپاه در همین حدّ است؟ با همین سطح فکر قرار است در برابر امریکا بایستند؟ البتّه وقتی وزیر جوان هم در توضیح یا توجیه ناکامی پرتاب ماهواره -وقتی دهم‌های ثانیه هم تعیین‌کننده‌اند- از «۱۲ ثانیه‌ی لعنتی» می‌گوید،‌ شاید باید این گزافه‌گویی‌ها را از هیئت حاکمه‌ی نظام طبیعی تلقّی کرد.

سپاه ادّعا کرده که با موشکی نظامی، ماهواره‌ای نظامی به فضا فرستاده است. چند نکته:

یک. وقتی تمام تلاش دولت ایران برای غیرنظامی نشان‌دادن فعّالیّت‌های فضایی خود است تا در تیررس شورای امنیّت سازمان ملل قرار نگیرد، این اعتراف صریح عملاً قماری آشکار برای کنارزدن دولت، مجبورکردن طرف مقابل به واکنش و موفّق‌تر نشان دادن خود در قیاس با تلاش‌های منجر به شکست وزارت ارتباطات است.

دو. تصویر منتشر از موشک سپاه آن را موشکی معمولی و بدون استفاده از سکّوی پرتاب موشکهای ماهواره‌بر رایج در جهان نشان می‌دهد. در بهترین حالت جسمی کوچک برای مدّتی محدود با این موشک به فضا منتقل می‌شود که چنین کاری در زمان احمدی‌نژاد هم انجام شد.

سه. یک فیلم چند ثانیه‌ای تمام ادّعای سپاه برای اثبات فرستادن «ماهواره‌ی نظامی» به فضاست آن هم وقتی چند روز از ادّعای پرطمطراق کرونایاب وارداتی بیشتر نگذشته است. همان تفکّر حالا ادّعایی به مراتب بزرگتر دارد که جز برای کشورهای بزرگ قابل اثبات نیست.

چهار. امریکا که پیشتر هر بار دقیقاً عملیّات «غیرنظامی» ایران را ردیابی می‌کرد وحتّی پرتاب‌های اعلام‌نشده و شکست‌خورده را هم با استفاده از تصاویر فضایی و نشان‌دادن سوختگی محل پرتاب موشک رسانه‌ای می‌کرد،‌ حالا سخن از ارجاع ایران به شورای امنیّت می‌گوید. وقتی خود نظام ایران بهانه‌ی به این خوبی دستشان داده،‌ چرا آنرا از دست بدهند؟ 

این بازی سپاه را بگذارید کنار مزاحمتهای تازه‌ی قایقهای سپاه در خلیج فارس برای امریکا تا ببینید که چطور تمایل به درگیری و تحریک امریکا نهایت استیصال یک نظام به بن بست‌رسیده را نشان می‌دهد. تیرهایی در تاریکی با منطق «از این ستون تا آن ستون فرج است»، در برابر دست ِبرتر،‌ فناوری پیشرفته‌تر و محاسبات پیچیده‌ی طرف مقابل. دوسال پیش سردار کوثری پرسیده بود که چرا در ساخت موشک پیشرفت کردیم و در خودروسازی خیر؟ پاسخ واضح بود: چون در دوّمی امکان خالی‌بندی وجود ندارد.