طوسی‌گیت -۲

                                                                                                  یکشنبه ۸ بهمن ۱۳۹۶

   

۱- ناصر نقویان گفته که «همه‌ی ما در خلوت‌ خطاهایی کرده‌ایم و خدا پرده پوشی کرده است. شما هم مثل خدا ستّار باشید و آبروی افراد را نبرید». این توصیه خیلی خوب است ولی آیا سعید طوسی در «خلوت» این کار را کرده است؟ بگذارید دو مثال بزنم:

الف. مردی در خلوت با زنی به طور غیرمشروع رابطه بر قرار می‌کند.

ب. مردی در خلوت زنی را مورد آزار جنسی قرار می‌دهد.

هر دو عمل در خلوت انجام شده ولی اوّلی با رضایت طرف است و هر دو فقط گناه کرده‌اند ولی مورد دوّم تجاوز به حریم خصوصی و خلوت دیگری است. عمل طوسی کدامیک از این دوست؟ کسی که نوجوانی را آزار جنسی دهد و او هم شاکی باشد باید آبرویش را حفظ کرد؟ اگر به شکایتش رسیدگی نشود، نباید دستگاه قضایی را زیر پرسش گرفت؟ اگر خبر بیاید که از «بیت» برای فیصله‌دادن پرونده‌ی قاری مشهور نامه رسیده نباید اعتراض کرد؟ اگر صدای خود قاری موجود باشد که «رهبری خودشان گفتند که موضوع را جمع کنید» نباید عدالت چنین کسی را زیر سؤال برد؟ تکلیف نوجوانانی که آسیب دیدند و خانواده‌هایشان چه می‌شود؟

۲- رئیس کمیسیون قضایی مجلس گفته است که مسئله‌ی سعید طوسی ارزش پیگیری ندارد و مصداق بارز اشاعه‌ی فحشاست. من پیشتر نوشتم که قرآن در این  باره چه می‌گوید. این شخص به تعبیر خود قرآن، قرآن را عضین (پاره پاره) کرده است چون «لایحبّ الله الجهر بالسّوء» را دیده ولی «الّا من ظلم» را ندیده است. بحث فقط پیرامون عمل این شخص نیست، بحث از عدم رسیدگی به شکایت شاکیان است آن هم در حالی که قاضی حیدری در ابتدا او را مجرم دانسته بود ولی بعد که پای اعمال فشار به میان آمد ناگهان موضوع عوض شد.

۳- سروصدای فضای مجازی هم بهانه‌ای برای تقابل نادرست با آن شده است. مدیرمسئول «جوان» نوشته که «طوسی بهانه است،‌ اصل نظام نشانه است. اگر طوسی بخشیده شود خواهند گفت که اعمال نفوذ شد و اگر اعدام(!) شود می‌گویند حقوق بشر را زیر پا گذاشتید.» فقط همین دو گزینه جلو رو نیست و کسی برای آزار جنسی، خواهان «اعدام» او نیست. مجازات مشروع و معقول در زمان خود می‌توانست کار را به اینجا نکشاند. مایه‌گذاشتن از «اصل نظام» هم به هر بهانه‌ای گرچه در کوتاه‌مدّت مفید است ولی آرام آرام وقتی از اعتراض به یک حکم دادگاه تا تجمّع صنفی تا هر عمل منتقدانه‌ی دیگر تقابل با «اصل نظام» تلقّی شود به تدریج همه را به این نتیجه می رساند که انگار «اصل نظام» اشکال دارد. آن زمان -که خیلی هم دور نیست- جایی برای تأسّف باقی نمی‌ماند.