توافق با اسرائیل؟

                                                                                                          جمعه ۳ امرداد ۱۳۹۳

   

  

قرار بود اشارات مکّرر نشود ولی وقتی حوادث مکرّر می‌شود و ما عبرت نمی‌گیریم،‌ چاره‌ای جز تکرار برخی نکات نیست. خوشبختانه جوّ کلّی فضای وب فارسی و تا حدودی دیگر رسانه‌ها (به نسبت دفعات قبل) در محکومیّت اقدام اسرائیل است ولی این تمام ماجرا نیست. یک سؤال باقی می‌ماند که بالاخره باید چه کرد؟ به یاد داریم که پیش از پذیرفتن مذاکرات و تعلیق غنی‌سازی،‌ باز هم فضای کلّی نوشته‌های تحلیلگران -حتّی منتقدان نظام- در حمایت از حق ایران بود و توجّهی به هزینه‌ای که ایران برای این حق پرداخت می‌کرد نمی‌شد. تا جاییکه فشار تحریم، نظام را به زانو درآورد و مدافعان شرمنده‌ی حق ایران (دلواپسان ساکن داخل و خارج) سعی کردند رویکرد جدید را توجیه کنند بی‌آنکه به یاد بیاورند آن نوشته‌های شعارگونه چه سهمی در نشانی غلط‌دادن به ساختار تصمیم‌گیری نظام ایران داشت.

  

دور پیش که در غزّه فاجعه‌ی انسانی به راه افتاده بود،‌ چند ایما نوشتم. ابتدا خطاب به کسانی که مسأْله‌ی فلسطین را با ایران گره زدند و هردو را به یک چوب راندند گفتم که «دوست دشمن شما، ‌دشمن شما نیست» (عیناً همین اتّفاق نیز در دور جدید افتاد). سپس در ایمایی با عنوان «بازخوانی کشتار مسجد گوهرشاد» نکته‌ای را خلاف آنچه معمولاً گفته می‌شود، آوردم. در آن نوشته گفتم که شیخ بهلول وقتی از آمادگی سربازان رضاخان برای کشتار مردم آگاه شد،‌ اگر می‌خواست می‌توانست به تنهایی در برابر سربازان خطابه بخواند ولی حق نداشت جان مردم را به خطر بیندازد. پرتاب چند راکت بی‌خطر وقتی خواه‌ناخواه به بمباران موشکی اسرائیل می‌انجامد، ‌تحریک عامدانه‌ی این کشور است. من حماس را تروریست خطاب نمی‌کنم ولی جا دارد که این سؤال را از آنها بپرسیم که دستاورد کشاکش دفعه‌ی پیش برای ملّت فلسطین چه بود که حالا آن را تکرار می‌کنید؟

  

حماس به دنبال آتش‌بس ده‌ساله در برابر شروطی است که همه از آن خبر دارند. اگر فرض را بر این بگذاریم که این کشتار بی‌هدف به زودی پایان خواهد گرفت،‌ سه حالت رخ خواهد داد:

   

یک. حماس با بالاتر رفتن تعداد کشتگان آتش‌بس نامشروط را می‌پذیرد که بازگشت به نقطه‌ی آغاز است. صدمات مادّی هنگفت و تلفات جانی که نمی‌توان بر آن قیمت نهاد، بدون هیچ دستاوردی.
  
دو. اسرائیل با فشار جامعه‌ی جهانی آتش‌بس یک‌جانبه اعلام می‌کند. حماس به حملات خود ادامه می‌دهد و البتّه نمی‌تواند صدمه‌ی چندانی به اسرائیل بزند و دستاوردی نیز برایش ندارد؛‌ تازه باید فشاری را که پیشتر روی اسرائیل بود برای خاتمه‌دادن به موشک‌پرانی تحمّل کند.

   

سه. اسرائیل شروط حماس را می‌پذیرد. ولی آیا برای شما «توافق با اسرائیل» معنای خاصّی دارد؟ اسرائیل به کدامیک از توافقات پیش پایبند بود؟ مگر زندانیانی که در برابر آزادی اسیر اسرائیلی آزاد کرد،‌ بعد دوباره دستگیر نکرد؟ حالا هم به فرض پایان‌دادن به محاصره‌ی غزّه چندماه دیگر دوباره همین آش است و همین کاسه. حماس علیه اسرائیل می‌جنگد ولی در پی توافق با اوست!

به نظر می‌رسد تنها راه کشاندن هرچه بیشتر مسأله‌ی فلسطین به سازمان ملل است یعنی همان کاری را که محمود عبّاس به آرامی انجام داد و می‌دهد. این را من در ایمای «حماس یا عّباس؟» با تفصیل بیشتر نوشتم.

  

اشتباه اسرائیل واردشدن به جنگ زمینی بود. حمید دباشی در نوشته‌ای خنثی و بی‌رمق نوشته بود که تفاوت نظامی حماس و اسرائیل، ‌تفاوت جنگ‌افزارهای امریکا و ایران است. این درباره‌ی اسرائیل درست است امّا درباره‌ی حماس نه، چون فقط بخشی از جنگ‌افزارهای کوچک ایرانی به آنجا منتقل شده امّا مسأله این است که حتّی قدرقدرتی مانند امریکا هم روی زمین به شدّت آسیب‌پذیر است. امریکا عراق را با خرید فرماندهان عراقی و در یک شبه‌نمایش جنگی تصرّف کرد و در افغانستان نیز تا الآن همچنان درگیر طالبان است. اسرائیل هم در جنگ لبنان تا زمانی که بحث نیروی هوایی بود، پیروز به نظر می‌آمد ولی به روی زمین که آمد تلفات داد و عقب نشست و حالا دارد همین را در غزّه تجربه می‌کند. در صورت شکست ِحمله‌ی زمینی، آن ‌را تکرار نخواهد کرد.

   

اسرائیل طبق قوانین بین‌المللی اشغالگر است و واردشدن اسرائیل به هرگونه مذاکرات زیر نظر نهادهای بین‌المللی – و نه فقط امریکا- برگ برنده‌ی فلسطینیان است. ابومازن دارد این کار را می‌کند و ترس اسرائیل هم نزدیک‌شدن حماس به فتح است. این موشک‌پرانی‌های بچه‌گانه، ملّت فلسطین را به هدف خود نزدیکتر نمی‌کند. درباره‌ی هدف اسرائیل از حملات بسیار گفته‌اند. به نظر من هدف اصلی،‌ ریشه در ماهیّت رژیم اسرائیل دارد. اسرائیل ماشین جنگی است و باید همیشه در حال آماده‌باش یا نبرد باشد؛ در حالت صلح و مذاکره چاره‌ای جز قبول خطاهای خود ندارد پس باید همیشه اوضاع را در حالت بحرانی نگه دارد تا اجرای عدالت را به تأخیر بیندازد. اسرائیل ترجیح می‌دهد با حماس روبه‌رو باشد تا فتح. گاهی اوقات آتش‌نکردن سلاح نشانه‌ی شجاعت است.

  

 رهبر نظام حاکم بر ایران گفته است که دیگر منطقه‌ی فلسطینی نیز باید مسلّح شود؛‌ ایشان هم در آنچه دارد رخ می‌دهد مقصّر و و شریک خون‌ریزیهای اسرائیل است. سران حماس گفته‌اند که آزادی قدس نزدیک است ولی این آرزو با آنچه آنان در پیش گرفته‌اند محقّق نمی‌شود. دو سؤالی را که پیشتر آوردم تکرار می‌کنم:‌ اوّل اینکه دستاورد جنگ پیشین غزّه برای ساکنان این منطقه چه بود؟ و دیگر اینکه در چندسال اخیر رویکرد حماس موفّقتر بوده است یا عبّاس؟ انتظار از نویسندگان سبز و اصلاح‌طلب بسیار بیش از این است که گفته‌های شعارگونه‌ی رسانه‌های نظام را تکرار کنند.

  

بیشتر:

ما و فلسطین -۳ - غیاب اندیشه‌ی ایرانی،‌ ما و فلسطین -۴ - غیاب روشنفکر دینی 
فرق فلسطین با دارفور،‌ جدل نابرابر با توحّش تئوریک مدرن

فلسطین و ارزش اعمال نمادین،‌ امضای خونین ناجی العلی